|
| |
Den LXXIV. Psalm.
O God, waerom verstoot ghy voor altijd?
Waerom souw 't vyer van uwen grimmigheyde,
Staegh roocken op de Schapen uwer weyde,
Daer ghy ons Heer, ons aller Herder zijt?
2 Gedenckt aen uw Vergaderingh' eens we'er,
Vw Erfenis, van ouds by u verworven,
Door u verlost, en nimmer uyt-gestorven;
Vw Zions-bergh, by u bewoont wel-eer.
3 Heft voeten op, siet na 't verwoesten om,
Dat eeuwigh duyrt. Vw boose Weerpartijders,
Vw Lasteraers, en bittere Bestrijders,
Vw Vyand, Heer, schend uwen Heylighdom.
4 Ter plaets, daer wy vergaderden te saem,
Om u, O God, te loven met gesangen,
Heeft hy gebrult, sijn teeck'nen op-gehangen,
Tot teeck'nen van uw overheerden Naem.
5 Elck kent men daer; uw luyster wert verdooft;
Sy hebben 't noest, als die de bosschen hacken;
d'Een brenght de bijl, en d'ander houwt de tacken;
Als yemant doet, die 't dick geboomte klooft.
6 Soo hebben sy 't graveersel van uw Huys,
't Gesneden werck, met moockers en houweelen,
Gelijcker-hand, in al uw Tempels deelen,
In stucks gekapt, gestampt tot nietigh gruys.
7 Vw Heylighdom is daer geleyt in d'asch,
| |
| |
Vw's Naems Palleys en woningh, hoogh van waerde,
In 't vyer geset; vernedert totter Aerde;
Ontheylght al wat aldaer geheylight was.
8 Laets' ons, heeft elck in sijn gemoed geseyt,
Gaen plond'ren uyt. De plaetsen zijn verslonden,
Daer wy wel-eer voor God vergadert stonden;
't Is al verbrand, in kolen ist geleyt.
| |
I. Pause.
9 Vw gunst-bewijs, ons teeck'nen sien wy niet;
Sy houden op. Wy missen ons Propheten;
Daer is niet een, die seggen kan of weten,
Hoe langh ghy sult doen duyren dit verdriet.
10 Hoe langh sal doch uw We'erparty, om strijd,
V smaed aen doen? verachtelick u melden?
In eeuwigheyd u lasteren en schelden?
Aen uwen Naem steets doen soo groot verwijt?
11 Treckt ghy uw hand, ja, Heer, uw rechter-hand,
Soo van ons af? wilts' uyt den boesem trecken,
En over ons uw mogentheden strecken,
Maeckt doch een eynd van uw en onse schand.
12 Van ouds af is mijn Koningh evenwel,
Een eeuwigh God, die vry-maeckt opter Aerden;
Sijn Volck verlost uyt midden van de swaerden;
En dat herstelt uyt allerley gequel.
13 Ghy hebt de Zee gespleten door uw maght;
Vw sterckte brack de koppen van de Draecken,
Dies' hemelwaerts, recht tegens u op-staecken.
Ghy hebts' in 't Meyr, in 't water om-gebraght.
14 Leviathan hieuwt ghy de koppen af;
Hy is verplet, en voorts tot spijs gegeven,
Aen Volck'ren, die in dorre plaetsen leven.
Ghy kloofd' een rotz, die water-beken gaf.
15 Den stercken stroom hebt ghy te rugh geleyt,
En uyt-gedrooght, daer 't menschen-oogen sagen;
Vw eygen zijn de nachten en de dagen.
De Son en 't licht hebt ghy oock toe-bereyd.
| |
| |
16 Ghy hebt aen d'Aerd' haer palen vast-gestelt;
Den Somer-tijd hebt ghy met winter-stonden
Ordentelick geschickt en uyt-gevonden.
De hitt' en koud' hebt ghy in uw geweld.
| |
II. Pause.
17 Gedenckt hier aen, de Vyand smaed den Heer;
En 't Heydens Volck, dat dwaes is en verbastert,
Heeft uwen Naem, uw Heyligheyd gelastert;
Vertreden al uw Heerlickheyd en eer'.
18 En geeft de ziel uw's Tortelduyfs niet aen
Het wild gediert'; en wilt ons niet vergeten
In eeuwigheyd, die over-hoop gesmeten,
Ellendigh zijn, en jammerlick vergaen.
19 Siet-aen 't verbond, dewijl geheel het land
Is vol van duystr' en overdeckte kuylen,
Daer Moordenaers, daer in de Roovers schuylen;
Die met geweld hier nemen d'over-hand.
20 En laet ons niet in schaemt' en schande we'er
Te rugge gaen. Laet uwen Naem doch prijsen,
Van d'Onderdruckt'; eerbiedigheyd bewijsen,
Van 't arme Volck; daer van ghy blijft de Heer.
21 Staet-op, O God; twist uwe twist-saeck uyt;
Gedenckt den smaed, die u is weder-varen,
Den ganschen dagh; in dit onstuymigh baren,
Van desen Dwaes; bedwinght sijn wreed geluyt.
22 Heught sijn geroep; vergeet niet het getier,
Dat ghy moet van uw We'erpartijders hooren,
Geduyriglick; en dringht tot aen uw' ooren.
Het klimt gestaegh ten Hemel-op van hier.
|
|
Auteursrechtvrij