Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den LXII. Psalm.

Mijn ziel, die wijs en wel-bedacht,
Haer heyl en hulp van God verwacht,
Is immers stil in hem voor alle.
Hy immers is mijn rotz, mijn heyl,
Mijn hoogh vertreck, onwin'lick steyl;
'k En sal niet wanck'len, dat ick valle.

2 Hoe langh sult ghy my quellen dan,

En op-staen tegens eenen Man?
Quaed-stichters, ghy sult voor my wijcken;
Verslagen worden door mijn hand,
En als een in-gebogen wand,
Of aen-gestooten muyr, beswijcken.

3 Haer raed-slaen streckt sich slechts alleen,

Om my mijn hoogheyd te vertre'en.
't Is niet dan leugen, dat sy soecken.
Sy zeegh'nen my met haren mond,
Maer binnen in haer's herten-grond,
Is 't dat sy my geheel vervloecken.

4 Doch ghy, mijn ziel, zijt wel bedacht;

Swijght Gode; 't goed, dat ghy verwacht,
Is van hem; hy ist al in alle.
Hy immers is mijn rotz, mijn heyl,
Mijn hoogh vertreck, onwin'lick steyl;
En sal niet wanck'len, dat ick valle.

[p. 120]

Pause.

5 In God alleen en niemand meer,

Is al mijn heyl. Mijn sterckt' en eer',
Mijn toe-vlucht is in hem, O Menschen!
Vertrouwt op hem. Stort-uyt uw hert;
Seght wat ghy eyst; klaeght wat u smert;
Hy is de toe-vlucht onser wenschen.

6 't Gemeene Volck is ydelheyd;

De Groote, sonder onderscheyd,
Erkentmen leugenen te wesen.
Te saem gewogen in de schael,
Soo zijn sy lichter al-te-mael,
En minder oock, als niet, te vreesen.

7 Vertrouwt u niet op rovery,

Noch onderdruckingh, die ick ly;
Verydelt niet; als u 't vermogen
Veel-voudigh wast, tot in den top;
Soo setter doch uw hert niet op,
Indien ghy niet wilt sijn bedrogen.

8 God sprack een dingh, en ick segh 't voort,

Die 't van hem tweemael heb gehoort;
Dat alle sterckten en gewelden,
Sijn eygen zijn. ja oock, 't gedult,
En goedheyd. Want, O Heer, ghy sult
Een yder, nae sijn werck, vergelden.