Kruisteken
Is katholiek, nu.
We nemen de vrijheid om te citeren uit tekstje op bladzijde 420 van de Grote Winkler Prins (verwachten geen protest, W.P. immers óók van uitgever Elsevier).
KRUISTEKEN (Gr.: sphragis, Lat.: signaculum, signatio) is reeds in de eerste tijd van het christendom bekend (Tertullianus, De corona 3; Cyrillus van Jeruzalem, Catechese 4, 14; in de doop). Men kende het als privé-gebruik. (bekruising van het voorhoofd of van de mond) en ook als liturgisch gebruik (zalvingen op het voorhoofd met het kruisteken: een soort tatoeëring). Met een aanroeping van de drie-ene God is het kruisteken in de rooms-katholieke eredienst ook een zegengebaar.
Einde citaat, goddank.
Weet u, niet-katholieke mensen vinden het soms zo eigenaardig om te zien hoe een man in bijvoorbeeld een stationsrestauratie 2 kroketjes brood vóór zich heeft met een papieren servet en een zakje mosterd en hoe die dan een kruisteken maakt, iets prevelt en dan wéér een kruisteken maakt. Katholieke mensen zijn zich bewust van de gevoelens der niet-katholieke mensen om trent hun handelingen achter 2 kroketjes brood met papieren servet en zakje mosterd, en werken rooms gebed (niet altijd, maar wel vaak) dan heel slonzig af. Als volgt.
| · | ‘Kierewiet’-gebaar (zie pagina 91); stelt kruis voor. |
| · | Wezenloos naar niets kijken gedurende 3 seconden; stelt aanroeping van het Opperwezen voor. |
| · | Vaag graai-gebaar in lucht; stelt kruis voor. |
Als u mensen mooi een kruis wilt zien maken, reis dan eens naar het bedevaartsoord Kevelaer in Duitsland, in de buurt van het Limburgse Well de grens over. Daar, in de Gnadenkapelle, nemen stille mensen de tijd om zich plechtig te bekruisen, het gelaat geheven naar het prachtige Mariabeeld. Kaarsen branden, de wereld zwijgt. Daarna heerlijke taartjes eten in Konditorei. Kopje koffie erbij, suikerzakje meenemen als herinnering.
Auteursrechtelijk beschermd
