Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 88]

Een avond

Deze avond draagt den zwaren last van 't leven,
van 't leven, dat den strijd te meten wist;
de zon is langer aan den trans gebleven,
alsof ze 't nare van den duister gist.

- De strijd was woest, en heeft ons lot beslist:
de vijand huilend-luide uiteen gedreven,
kwam driemaal weer, en driemael werdt gesplitst
zijn dolle vaart: twaalfhonderd moesten sneven....

Nu is de stilte diep, daar in de beemden
verstierf het rollen van het blakend vuur:
de stilte voelt zich aan zich-zelf vervreemden.

En 't menschen- kind, dat dwaalt in d'avondschijn,
voelt na den slag, veel beter in dit uur,
slechts een atoom in heel dien strijd te zijn.