Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 72]

De Vijver

De vijver rust in stille rust te slapen,
en droomt voorzeker van de blonde maagd,
die vroeger kwam wat witte bloempjes rapen,
als bleeke schemer had den dag vervaagd.

De boomen, waar de herfst een windje om draagt,
staan goedig om het water-heen, te praten;
hun laatste blaadjes wieglen droef-gelaten,
wijl ginds een vogel naar zijn liefje vraagt.

En de avond komt heel traagjes aangevaren,
en spreidt zijn wijden, malven mantel uit,
die alle leven in zijn plooien sluit.

De boomen, die zich om de vijver scharen,
verstillen, daar hen de avond-vrede won,
- doch in de grauwe verte rolt 't kanon.