Van glorie en lijden

(1917)–Daan Boens– rechtenstatus



[pagina 62]
Servië De lange baan ligt lastig en verlaten, en dwarrelend valt de trage, dikke sneeuw, en dringt om gindsche stede, die gelaten heur treurig-lot verwacht, zoo doet een weeûw. En wanklend-moe, gaat Ivan, die de leeuw van zijn brigade was, - en de eenige strate schijnt droeve als hij, daar hij beweent zijn maten, die ginder vielen, in het strijd-geschreeuw. En om zijn hoofd, stolt rood en bijtend bloed, wijl, op zijn grijs-besneeuwden mantel, hangen drie kruisen nog, herin'ring aan zijn moed. Hij gaat, de krijger, met het groot verlangen te Monastir, waar 't leger wijken moet, nog de oude moeder op zijn borst te prangen.