Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 53]

Dinant

Ge weent zoo droeve en lang reeds, vrouwtjes van Dinant;
uw stadje is dood, uw huisjes zijn in gruis, verlaten,
uw schelle klokje zwijgt nu over 't eenzaam land,
wijl stom en eenzaam liggen uw geschokte straten.

Eu treurend loopt de Maas, doorheen de brugge-gaten,
en zingt zijn vage wijs, die niet éen mensch-verstand
in grooter leed kan denken; - 't minlijk-vrije praten
der schipper-meisjes stierf, zoo 't klokjen over 't land.

En 't klinkt zoo diep-ellendig en zoo droeve uw weenen,
doorheen de nauwe straatjes, die zijn uitgeleefd,
en waar de vogeltjes vergeefs om kruimels smeeken.

't Klinkt droeve uw leed,- doch al die doode, losse steenen,
waar nog de schoonheid van uw vroeger liefde om beeft,
verhalen van den dag, die zal uw onschuld wreken.