Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 34]

Bij een oud Portret

voor L^t Julius Nassel.

....Ze stonden beide in kalmen droom te staren,
hun handen samen met een lichten druk,
heur hoofd hing op zijn schouder, en geluk
kwam om heur teeren mond een glimlach baren.

Wat late middag-zon gleed door de blâren,
en streelde heimlijk hun beglansd gelaat;
het leek dit uur, als 't windje sluimren gaat,
en geuren trager door het loover varen....

De tijd weefde om dit beeld nu schemering,
en langzaam vaagden al de broze lijnen
van beî hun wezen, waar vertrouwe' om hing.

Zooals de dag - die blij men zag verschijnen -,
soms maar een droom was, die ontlook, doch ging
nog vóór men hem begreep, in 't duister kwijnen.