Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 32]

Heimwee

Zoo keeren dag en nacht... Het eenzaam lied,
dat van mijn huis en mijn geluk zou zingen,
is weer vergaan met alle vage dingen,
die gaan en keeren om een stil verdriet.

De dagen zijn gelijk de bloemen-ringen,
waar dauw op kranst - en lichte geur om-vliedt,
en die men op de witte grafsteen ziet:
en laatst genot vol laatste erinneringen.

't Is leeg het leven, ver van liefde en huis:
een lachend beeld is doodsch voor weenende oogen,
en vreemd een woud, dat mist zijn blad-geruisch.

Zoo is mijn droom: de stille levens-wijn
te drinken, waar mijn eerste jaren togen,
in 't witte huis, daar vaêr en moeder zijn.