Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe hi over zee voer ende vinc den grave van Hollant ende van Ghelre.

Dat VI Capittel.

In des Heinrics ander jaer
Van sinen hertoghedome voerwaer,
Brac hi ende warp in gront
Duras, die borch, ter selver stont,
Ende int sesde jaer daer na
Maectise weder, als ict versta,
Ende voer int sgraven lant van Loen,
Die Gheraert was gheheten doen,
Ende verbarnde al dat hi daer vant,
Ende destrueerde sere al dat lant.
Dit was, alsoe ict hore luden,
Om die voghedie van Sentruden:
Daer viel hi voer, met groter macht;
Op die stat dat hi vacht
Bitterlike, ten selven tiden,
Datmen noch spreect van dien striden.
Int dertienste jaer dat Heinrijc
Hertoghe sat eerlijc,
Voer hi te Jherusalem ter stede,
Ende bisscop Conraet mede
Van Mense, die vrome pape,
Met andren groten gheselscape,
Ende wonnen Barach, die vaste stat,
Ende maecten die heidene soe mat,
Dat si vloen haerre straten,
Ende moesten die goede stat laten.
In dat achtienste jaer dat hi
Hertoghe sat quam hi bi
Uden, ende vacht metter hant
Ieghen Florense, grave van Hollant,
Ende ieghen Adolven, grave van Ghelre;
Maer Heinrics aventure was snelre,
Soe dat hi beide die graven vinc,
Ende pijnsde alsoe die dinc
Dat elc van hem, als ict vernam,
Sijn dochtere te wive nam.
Doen Heinric hadde gheweest met machte
Hertoghe twintich jaer ende achte,
Sint dat lant op hem bleef,
Doe men twalfhondert screef
Ende twalve, van Gods carnatioene,
Op die feeste van Ascentioene,
Voer hi te Ludeke in die stede,
Met groter menichfuldichede,
Te tertietide van dien daghe,
Daer hi dede grote plaghe
Van manslachte ende van rovene,
Boven tvolcs ghelovene;
Want hout, silver, scoenhede,
Al dat men vant in die stede,
Dat nam men al ende prant;
Papen ende clercken, die men vant,
Ontcledemen daer ter vaert;
Kerken en waren niet ghespaert:
Men nam ende sloech datter in was.
Sinte Lambrechts outaer, als ict las,
Was bevloiet met bloede root;
In sinte Peters kerke bleven doot
Si M ghesleghen ghinder;
Ende die wive ende die kinder,
Die daer bleven int ghemene,
En was niet harde clene,
Onder verdroncken ende ghevaen.
Doen dit was al ghedaen
Quam Hughe, van Ludeke bisscop,
Ende maecte enen sent hier op
Al tote Hoy in die stede,
Daer hi sijn paepscap comen dede,
Ende hertoghe Heinrike dede dan
Swaerlijc selve in den ban.
In dat ander jaer daer na
Quam Heinric weder, als ict versta,
Ende verbrande Tongren die poert,
Ende voer doer tlant, weder ende voert,
Ende strueerde weder met brande
Meest die dorpe van den lande,
Ende voer logieren met ghewelt
Te Steps, op dat hoghe velt.
Daer quam biscop Hughe ghevaren doen
Ende met hem Lodewijc, grave van Loen,
In october op dander ydus,
Int latijn lesen wijt aldus,
Ende versloech met cleinre scaren
Des hertoghen lieden, die daer waren,
Soe datter daer bleef wale
Ontrent twee dusent bi ghetale,
Meest van Lovene ende van Liere:
Die droncken daer van enen biere
(Van den selven sijn si, tien stonden,
Met vrientscappen noch onder bonden).
Oec trocken si voert te handen,
Ende verbranden Leuwen ende Landen;
Ende die hertoghe bleef in die scade,
Dat vele quam bi quaden rade.
Hier bi mach men sien ende merken,
Dat quaet doet storen kerken;
Want men seide, overwaer,
Dat si hadden dese plaghe daer
Om die onseden, ende die scaden,
Die si der heiligher kerken daden
Binnen Ludeke, daer te voren,
Als ghi mi moghet segghen horen.
Twelf hondert screefmen op die ure
Ende dertien, doen die scofferture
Te Steps ghesciede van desen saken,
Bi den castele van Montenaken.