Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe Soliman street op Boemonde.

Dat XII Capittel.

Nu porden onse salighe pelgrimme
Ende voeren henen, seghet die rime,
Nu, in de weke van Sinte Jans dach,
Die in den midden zomere ghelach,
Van Nychea, met haerre partien,
Doer dat heidene Romenie,
Rechte ten heilighen lande waert.
Twee daghe daden si dachvaert
Ende quamen ghevaren sciere
Tusschen twee berghen, op een reviere.
Over die brugghe traken si.
Te rade wordense daer bi
Dat si there souden sceden
Om te bat haer ghemac te reden.
Boemont reet een strate
Die hi hoepte te sijnre bate;
Sijn neve, die grave van Normandien,
Volgheden na, met sijnre partien;
Ende van Bloys die grave Steven
Volghede hem na beneven,
Omtrent ene mile versceden.
Die hertoghe dede sijn volc leden
Ter rechter hant een deel bat af,
Ende elc nam dat hem God gaf.
Die grave van Sente Resmonde
Volghede hem na tier stonde,
Ende van Pine bisscop Raynere,
Ende daer toe menich kersten here.
Boemont quam ontrent noene
Daer hi sine pawelioene
In enen groenen ghersen sloech,
Daer hi spise vant ghenoech:
Daer haddene Soliman belaghet,
Ende quam op hem ghejaghet
Met enen onghetelden here.
Eer hi hem setten mochte te were
Quam hi op hem af, al onversien,
Eer si ten wapen mochten tien,
Ende roefden ende vinghen
Man ende wijf, met haren dinghen.
Scoene vrouwen ende jonghe,
Ende joncvrouwen ten eersten spronghe
Pareerden hem, om dat si niet wouden
Datse die Turken vanghen souden,
Ende om de lust van haren live
Laten soude doch te live;
Want si there verloren saghen
Ende haer volc morden ende jaghen,
Doch dat Boemont ende die sine
Hem wapenden met groter pine,
Ende wederstonden Solimanne
Een stic tijts; ende nochtanne
Was der Turken were soe groot,
Datter bleef versleghen doot
Die stoutste riddere, die was met hem.
Dat was Tancreets broeder, Willem;
Ende Tancreet verloes sinen vane;
Ende hadde niet ghevaren dane
Een bode, ten hertoghe Godevaerde,
Over tvelt met enen paerde,
Ende hi daer niet comen ware,
Boemont ende al sijn scare
Waren daer bleven met ghewelde
Doot ende ghevaen opten velde;
Maer alst die hertoghe heeft verstaen
Quam hi ende sijn volc alsoe saen,
Alsoe vollic, alst God woude,
Alsmen teenre feeste varen soude,
Met banieren wel ghescaert.
Alsen Soliman gheware waert
Trac hi met al sinen besten
Op enen berch, als teenre vesten,
Ende liet die proye voren tiden.
Donse en wilden niet ontbiden,
Maer ghinghen, met haren knechten,
Op Solimanne vaste vechten,
Ende sloeghen hem af meneghen deghen.
Soliman moeste der vlucht pleghen,
Als hi dede voer Nychene.
Dat ridderscap volchde ghemene
Den Turken na, wel ses milen,
Ende ontjaghede hen, tier wilen,
Manne, vrouwen, ende joncvrouwen.
Nochtan bleeffer vele te blouwen.
Oec daer es ghewonnen bleven,
Daer sise dus henen dreven,
Al haer scone diere ghetelt,
Scoenheit, beesten ende ghelt.
Te desen stride, te deser eren
Waren alle die kerstene heren
Van Vlaendren, van Henegouwe,
Van Bloes, van Borgauwe,
Van Normandie ende van Cecile.
Dese strijt was, sonder ghile,
Int dal van Gorgonia.
Der onser bleef dusent wel na
Ende der Turken vier dusent man.
Boemont en wilde vordan
Nemmeer sceiden van den andren;
Maer hi wilt bi hen wandren.
Dese strijt was, als ict sach,
In junius opten eersten dach.