Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe Amijs ghesont wart.

Dat VI Capittel.

Op enen nacht, daer na, ghevel,
Dat die enghel Gabriel
Tot Amise quam (alse hem dochte),
Die hem ene mare brochte
Dat Amelijs sijnre kinder dode,
Ende hi metten bloede rode
Sinen gheselle bestreke, Amise;
Hi worde ghesont in selker wise.
Amijs seide dit met vare
Sinen gheselle openbare.
Dit nam die grave swaerlijc an;
Maer doch peinsdi, dat die man
Sijn lijf sette voer hem te pande.
Een sweert nam hi in sinen hande,
Ende ghinc daer sine kinder sliepen
(Die tranen hem ghedichte liepen
Over sine beide wanghen):
Op hen viel hi, ende weende langhe,
Want si sliepen beide.
‘O wi, sprac hi, o wi, leide!
Dit en was noit ghehoert,
Dat die vader heeft vermoert
Sine kindere, dus sijns ondancs!
O wi, lieve kindere, des ancs.
Hier heb ic tvaders name verboert,
Sint dat u mijn swert stoert.
Die tranen vielen op die kinder,
Soe dat si ontwecten ghinder;
Ende als si saghen haren vader
Loeghen si op hem, beide gader:
Twee knapeline warent, te waren,
Scone, jonc, van drie jaren.
‘Lieve, lieve kinder, sprac die grave
Al lachti, daer coemt wenen ave;
Want ic, u vader, nu moet
Nemen u onnosel bloet!’
Mettien onthoefdise te samen,
Ende nam die hoofde ende die lichamen,
Ende leitse in haer bedde neder,
Als oft si beide sliepen weder.
Dat bloet nam hi daer ter stede,
Ende bestrekere Amise mede,
Ende seide: ‘Heer Jhesus, dit bescouwe,
Die den menschen heet houden trouwe,
Ende den laseren maket ghesont,
Met dinen woorden in corter stont,
Du moets minen gheselle ghenesen;
Want u, Here, cont es van desen,
Dat mi trouwe gaf den moet
Te storttene mijnre kinder bloet.’
Amijs wart te hant ghesont,
Ende die grave dedene tier stont
Ombesien ter kerken keren,
Ende dancte Gode der eren;
Ende eer si er comen conden
Alle die clocken te ludene begonden,
Alsoe als God selve gheboet.
Tfolc quam met cudden groet,
Die dat wonder Gods ane saghen.
Die gravinne begonde te vraghen,
Alsise te gader comen sach,
Welc haer man wesen mach?
Doen sprac die grave: ‘Ic ben u man,
Ende dits Amijs, die u volghet an,
Mijn gheselle, dien God ter stont
Van live heeft ghemaect ghesont.’
Maer die grave versuchte onsachte;
Want hem der kinder doot ghedachte,
Die hem swaer lach in sinen sinne.
Mettien hiet die gravinne
Volke, om die kindere gaen.
‘Neen, sprac die grave, het is te saen;
Laetse slaepen, si rusten wel.’
Doen ghinc hi selve, ende niement el,
In die camere, met onghedoude,
Alse diese bewenen woude,
Ende vant die kindere daer ter stat
Spelende, ende te ghereke bat,
Dan hise noit te voren sach.
Om hare halsekin soe lach
Een teken, alse een draet roet
(Hier moeghdi horen wonder groot!).
Alse hi die kinder dus vernam,
In sinen arme hise nam,
Ende dancte Gode om dese dinc.
Dat teken noit hen en verghinc:
Hi droechse der moeder in de scoet;
Ende seide: ‘Nu maect bliscap groet:
Dese kindere sloech ic doet,
Als mi dinghel selve ontboet,
Ende met haren bloede, nu ter stont,
Es worden mijn gheselle ghesont!’
Des dancten si alle gader
Gode den hemelschen vader,
Dat hise brachte uut selker noet.
Amijs nam met hem here groet,
Ende heeft beseten saen
Sijn casteel Berichaen,
Dat hem sijns selfs liede namen.
Te ghenaden dat si quamen;
Ende hi vergaf hen, sonder waen,
Al dat si teghen hem hadden misdaen,
Ende bleef in payse, voert mere,
Ende diende God onsen here.
Hier na seldi noch vinden
Hoe si haer leven einden,
Daert tijt ende stede sal sijn,
Alsoe als ment vint in latijn.