Sturmfels

25 Juni.

‘Ik zou gaarne afscheid van Freule Georgiana willen nemen,’ zeide ik vanochtend vroeg tot Moeder, en ik liet inspannen.

Zij zat op hare kamer, de handen gevouwen in haar schoot. Ik had mij niet laten aandienen.

Met een blos keek zij op, staarde mij aan en pinkte haastig een traan weg.

‘Komt gij afscheid nemen?’ en hare lippen trilden.

Ik was nader gekomen en zij sloeg een arm om mij heen. ‘Goed dat gij gekomen zijt, lieve,’ vervolgde zij zacht en kuste mij. ‘Wij hebben zooveel met elkaar doorleefd. Een brief als laatste afscheid was wel wat heel koel.’

Ik liet mij op mijne knieën voor haar nedervallen, zooals dien eersten keer in de spreekkamer, en vatte hare handen.

‘Ik kom weer als smeekelinge,’ zeide ik, zonder de oogen neer te slaan.

Een gloeiend rood overtoog haren hals, hare wangen, haar voorhoofd bij die woorden. Zij poogde hare handen los te maken, maar ik hield ze vast.

‘Mijne, lieve, dappere, nobele Margreet,’ zeide zij en hare oogen schoten vol tranen.

‘Niets van dat alles,’ hervatte ik, snel sprekende, ‘op mijne dapperheid komt het heden niet aan; op de uwe, Freule Georgiana. Hebt gij moed om een onrecht te erkennen en te herstellen, om woorden terug te nemen, die diep, diep getroffen hebben?’

Zij had begrepen. Ik voelde hare handen beven tusschen de mijne. Weer poogde zij ze los te maken en weer omsloot ik ze vaster.

Eene lange pauze volgde, waarin zij de oogen sloot, zoodat ik gelegenheid had het schoone gelaat voor mij gade te slaan.

[p. 307]

‘Een iegelijk zij verantwoordelijk voor zijne daden,’ antwoordde zij vast en ernstig. ‘Ik neem geen woord terug.’

Ik voelde mijn weerstand slinken bij haar vasten toon. ‘Gij of ik’, - ‘gij of ik,’ gonsde het door mijn hoofd. Nog stond het aan mij mijn offer terug te nemen; mijne toekomst lag nòg in mijne hand!

Zij boog het bleeke gelaat dieper tot mij:

‘Laat mij dikwijls van je hooren, als ik weg ben. Mijne liefste wenschen zijn voor je welzijn.’

Zij sprak geen woord meer, maar ik las haar heure gedachten van het voorhoofd: ‘gij zult hem dierbaar worden; gij hebt hem lief; hij zal je leeren waardeeren als ik weg ben.’

‘Wat hebt gij hem gezegd? - Hebt gij hem van - u - afgestooten?’

‘Ik heb hem eene scheiding van twee jaar opgelegd.’ En zij zou heengaan, ik gevoelde het, zij zou hare woorden niet terugnemen! Twee jaren van geluk ontroofd aan Wolfram's leven, dat zoo arm aan geluk was geweest!

Toen liet ik hare handen los en verborg het gelaat in haar schoot.

‘Om Gods wil, verspeel uw beider geluk niet om een drogbeeld, eene hersenschim. Ik heb hem lief als eene zuster; als eene zuster heb ik voor hem gestreden, als eene zuster kom ik voor hem smeeken!’

‘Je bedriegt je zelve, Margreet...’

‘Stil,’ zeide ik, het hoofd opbeurende; ‘laat mij hooren, dat gij Wolfram wilt gelukkig maken, en mijne blijdschap zal u zeggen, dat gij u vergist.’

Ik wachtte ademloos op antwoord. Zij - was nog bleeker geworden.

Zij keek mij lang, lang aan.

‘Nobele, dappere Margreet,’ zeide zij andermaal, maar nu meer met de oogen dan de lippen.

Ik stond haar blik door.

‘Gelooft gij mij nu?’ vroeg ik fluisterend, met eene stem, die mij hard en schel in de ooren klonk.

Hare lippen sloten zich vast opeen.

‘Verloren,’ kermde ik. Hoe zou ik haar tegenstand overwinnen? Lang kon ik het niet meer uithouden; het was of mijn bloed drop voor drop wegvloeide in dien strijd van ziel tegen ziel.

‘Maak hem gelukkig; laat mij hem de blijde boodschap brengen, dat gij hem morgen wilt zien,’ smeekte ik. ‘Ik weet, dat hij u heeft bewonderd en liefgehad van den beginne af. - Straf mij niet voor mijn haastig optreden; onthoud Wolfram niet wat waarde aan zijn herwonnen leven moet geven... Ik heb mij op zijn weg geworpen om hem te helpen en gelukkig te maken, niet om zijn weg te versperren... Denk aan zijn geluk. Vernietig het niet.’

[p. 308]

Ik herhaalde die woorden in het oneindige; ik rustte niet voordat ik hare belofte had gehoord.

Onder het naar huis rijden betastte ik mijne slapen en bekeek werktuigelijk mijne vingertoppen. Als daar bloed aan had gekleefd, zou ik niet verwonderd zijn geweest. Alles in mij bloedde.