Sturmfels

17 September.

De Heer Merlé is teruggekomen.

Bodo is terug.

En Wolfram zit tegenover ons, door Bodo zelf van Wisburg afgehaald, hoezee!

‘Wolfram niet op mijn feest, Mama?’ heeft hij gezegd. ‘Schrap mij dan zelf van de lijst,’ en hij is Wolfram al op den tweeden dag gaan halen

Alle aankondigingen en besluiten, die op Wilbrant's aanhouding betrekking hebben, zijn op Bodo's verlangen afgescheurd op Sturmfels.

Er was blijdschap over het wederzien, en niettemin heerschte er een zekere gedwongenheid, zoo lang Bodo bij ons bleef. De Heer Merlé was zoo deftig, Vader zoo afgetrokken, Moeder zoo zenuwachtig! - Alleen Bodo, Wolfram en ik waren natuurlijk en vervuld met het tegenwoordige.

‘Hoe hebt ge het toch aangelegd om Wolfram's tegenstand te overwinnen?’ vroeg ik aan Bodo, toen wij even alleen waren.

‘Dat heeft heel wat moeite gekost. Hij was er in het eerst niet toe te bewegen. Eerst nadat ik hem had gezegd, dat mijn feest zonder hem geen feest meer voor mij zou zijn, heeft hij toegestemd om mede te gaan. Wolfram moet over dat eerste optreden te Sturmfels heen-getrokken worden, Margreet. Anders komt hij er nooit toe. Ik begrijp, dat hij er tegen opziet, doch, al was het maar voor éene minuut, men moet ons op dien dag naast elkaar zien, een ieder moet weten hoe hoog ik Wolfram stel en dat onze vriendschap dezelfde is gebleven.’

Heel begrijpelijk van Bodo's kant. Ik zou ook aangehouden hebben, maar voor Wolfram blijft het een zware gang. Iedereen zal aan den voortvluchtige denken; Wolfram is wel niet aansprakelijk voor de handelingen van zijn vader, maar Wilbrant is toch zijn vader.

Vader en Moeder zeiden niets toen Wolfram's komen op het feest 's middags ter sprake kwam. De Heer Merlé was er voor. Hijzelf was verrukt het feest hij te wonen. Zoovele hooge personages bijeen te zien, was een buitenkansje. Hoe meer hoe liever! Vooral de Prins en zijn staf waren hem welkom. Wolfram mocht bij de meerder-jarigheid van zijn vriend niet achterwege blijven. De Heer Merlé praatte druk, maar het gesprek vlotte niet, voordat hij het op het feest zelf bracht. Hij liet een stroom van pret voorbij mijn oogen dansen: receptie, bal, illuminatie, vuurwerk...

[p. 201]

‘Is uw toilet al in orde, Juffrouw Margreet?’

Ik zag mij reeds in het keurig witte organdi japonnetje, dat ik 's morgens uitgestreken had. Het zag er met zijne bleekrose strikken uit als appelbloesem, zoo teer en fijn en frisch.

Ik knikte vroolijk.

‘Het mijne is het nog niet. Op feestvieren is de garderobe van een reiziger gewoonlijk niet ingericht. Zeker zal ik te Bermen wel iets vinden wat mij lijkt en zal Wolfram mij daarbij willen helpen. Wat trekt gij aan?’

‘Ik?’ vroeg Wolfram verbaasd, ‘ik behoor tot de onaanzienlijke gasten, die onder den grooten hoop schuilen. Als de jonge Vrijheer even tot ons naar buiten komt, wisselen wij een groet, een handdruk, en daarmede uit. Jonker Bodo zal tijd noch gelegenheid hebben om naar mij om te zien. Zijne hooge gasten leggen hem vele verplichtingen op. Ik kom alleen 's morgens in de kerk en daarna even op het binnenplein onder de toespraak: het eerste welkom, aan den Vrijheer gebracht. Mijn nieuwe bruine rok is voldoende.’

De Heer Merlé schudde het hoofd.

‘Gij zult wat meer toilet moeten maken. Ook uw haar dient wat gefriseerd.’

O, die Franschen!

De Heer Merlé is altijd keurig gekleed en gekapt. Zijn haarzak zit onberispelijk, en geen spatje, geen korreltje poeder ontsieren zijn fijnen rok, naar de laatste mode gesneden en geborduurd.

Wolfram in galarok en gepoederd haar! Was dat niet te veel gevergd, was dat geene te groote kwelling voor hem, die na het gebeurde met zijn vader liefst niet wilde komen?

Hij dacht er ook zoo over.

‘De grootste bescheidenheid voegt mij,’ zeide hij vast.

‘Bij een feest verschijnt men in feestkleeding,’ antwoordde de Heer Merlé, niet minder beslist.

Noch Vader noch Moeder kwam Wolfram te hulp.

‘Ik geloof, dat de Heer Merlé beter dan een van ons allen weet, wat voor zulk een gelegenheid past,’ merkte Vader halfluid aan.

De Heer Merlé stond op en stak zijn arm door dien van Wolfram.

‘Kom mede, jonge vriend. Ik heb u wat te zeggen. Wellicht zult gij daarna wat minder halsstarrig zijn.’