Sturmfels

19 Januari.

‘Uit Berlijn!’

Met deze woorden kwam Vader van het slot terug en wierp een brief van Bodo op tafel.

Wij moesten dadelijk aan het lezen, want bij zijn teruggaan naar het slot wilde Vader hem weer aan den Vrijheer brengen.

‘dierbare ouders.

“Schrijfuur!” - klonk het door de zaal, waar wij zooeven in lange rijen geschaard stonden.

Geen vijf minuten later zat onze heele bende ieder voor zijn lessenaar en krabbelde er op los zoo vlug hij kon, want over een groot uur zal een nieuw commando voor acht dagen een einde maken aan deze vergunning.

Alles gaat op commando. Ik heb een gevoel of ik bij mijn opstaan

[p. 123]

tot mijn eigen beenen moet zeggen: “Er uit! - Voorwaarts - Marrrsch!”

Het is mij hier nog vreemd, al zijn er jolige jongens, pretmakers, die ons doen schudden om hun dolle streken. Onze superieuren hebben het hard te verantwoorden; hun uitgebreide macht helpt niet veel. Kan men een grap buiten hen om uitvoeren, hoe gewaagder hoe liever, dan worden geen kunstgrepen, geen listen gespaard.

‘Om zes uur wordt réveille geblazen, om negen uur taptoe. Ons leven ligt tusschen die uren, onze droomen - volgens de superieuren - tusschen de andere. Om kwart over negenen doet de inspecteur de ronde door de slaapzalen en kijkt of wij de vermoeide leden op het lang niet zachte leger hebben uitgestrekt. Met een knarsend geluid giert de zware deur achter hem dicht; - nog is het slot niet in rust, of alle dekens zijn afgeworpen, alle hoofden hebben de horizontale positie tegen een verticale houding verwisseld. Dan houden wij avondmaaltijd, voeren dolle streken uit, éen oor in de richting van de deur, die zich elk oogenblik weer kan openen; maar juist het gevaar voor ontdekking verhoogt de jolige stemming.

Een is er ons allen de baas: Frank von Hompesch, een broeder van Wolfram's reismakker. Grooter guit heb ik nooit gezien, en met dat al een hart als goud en een vertrouwen zonder wederga. Hij is altijd bij kas en leent aan een ieder, zonder ooit aan teruggave te denken. Hij is de koenste ruiter, de sterkste van zijne geheele afdeeling op den degen en daarbij een der helderste koppen van de school.

Gisteren is zijn vader, Baron von Hompesch, - een broeder van den Kolonel, - hier geweest. Ik werd ook in de spreekzaal geroepen. Hij vroeg naar uw beider welstand en verzocht u zijne groeten over te brengen.

Verbeeld u wat ik bij die gelegenheid heb gehoord.

Hompesch is evenals Sturmfels een Majoraat. Hugo is de tweede zoon. Zijn oudste broeder heeft te zijnen gunste afstand gedaan van zijne rechten en Hugo zal het Majoraat erven.

De ander wil meer vrijheid hebben om in de wereld rond te dolen.

Begrijpt gij zoo iets?

Hompesch is voor Hugo's broeder wat Sturmfels voor mij is: alles. - En hij geeft het op! - Mij is Sturmfels zoo dierbaar, dat ik het tegen geen koninkrijk zou willen ruilen. Ik heb alles en allen lief, die er toe behooren; ik ken er elken boom, elk grassprietje, had ik haast gezegd. - Wanneer men mij vroeg afstand van Sturmfels te doen! - Ik kan er niet aan denken. - De bloote voorstelling

[p. 124]

jaagt mij de koorts op het lijf! En Hompesch staat uit vrijen wil af wat hem na aan het hart moet liggen, daar hij het zijn leven lang met de oogen van een meester heeft aangezien. Bah!

Bij mijne aankomst kwam een onzer “oudsten,” een cadet uit het laatste studiejaar, naar mij toe.

“Ik ben August van Strahleck; onze ouders kennen elkaar. Freule Aurora van Wisburg is maanden lang de gast van mijn grootouders te Berlijn geweest. Uwe moeder is zelfs uit hun huis getrouwd. - Kom je soms in ongelegenheid, dan zal ik je helpen.”

Een vriendelijk aanbod, dat mij toch ontstemde.

Zie ik er waarlijk uit als iemand die bescherming behoeft? Ik keek hem eens ferm aan.

“Als ik er in kom, - en mijzelf niet kan helpen, - dan graag.”

Het uur is om. - Wat is een uur, als men naar huis schrijft en het hart vol heeft! - Groet iedereen die naar mij vraagt. Ik denk aan allen. - Laat Myra door geen der staljongens afrijden. Zij is zoo zacht in den mond en zou in éen keer bedorven worden. Geef mijn brief aan Dr. Albrecht ter lezing. Ik heb geen tijd om er een aan hem, hoe klein ook, te beginnen.

Vaartwel, dierbare ouders.

Uw gehoorzame Zoon
Bodo.’