Sturmfels

Woensdag 8 December.

Ik had het er op aangelegd om vanmiddag vroeg klaar te zijn op de naaischool en alleen naar huis te gaan. Ik kon ditmaal het gebabbel van de meisjes niet aanhooren. De post was zonder brief van Wolfram aangekomen, - en er moesten nog zoovele dagen verloopen voor de volgende post kwam! - Wat scheelde hem, die anders zoo trouw op het einde van elke maand schrijft? Was hij ziek?

Ik had het zijpad genomen en liep in gedachten voort. Wij hadden 's morgens aan het ontbijt alle reden van vertraging al besproken, maar ik gaf ze nogmaals eene beurt.

Flap, daar lag ik.

Het boschpad loopt over eene kleine hoogte; de laatste regens hadden den grond losgewoeld; bij het dalen had ik, soezende als ik was, mijn voet op een steen gezet en de steen was gekanteld.

De rest laat zich raden.

Toen ik weer op de been kwam, bemerkte ik, dat ik niet voort kon: ik had den voet verzwikt.

Ik was nog wel een half uur van huis. De zooveel langere boschweg is op dit uur eenzaam; eerst veel later zouden de arbeiders van hun werk terugkomen. Zoo lang wilde ik niet wachten. Ik trok een tak naar mij toe en strompelde voort zoo goed en zoo kwaad dit ging. Heel kwaad: nauwelijks twintig passen verder protesteerde vriend voet door dubbele pijn en moest ik mij tegen den hoogen kant laten neerglijden.

Had ik nu den grooten weg maar niet verlaten! Daar zou het mij niet aan hulp ontbroken hebben!

Ik luisterde naar elk geritsel....

Eindelijk.... de hoefslag van een paard.

‘Heiho!’ riep ik uit alle macht.

‘Wat, jij hier, Margreet? Je moest al lang thuis zijn.’

Bodo was een en al verbazing.

‘Ja, als ik zes gezonde voeten tot mijn dienst had!’

‘Ik sta er vier af.’

Bodo was al afgesprongen.

[p. 111]

‘Je voet is gezwollen,’ en hij trok behoedzaam de linten van mijn schoen los. ‘Sla de armen om mijn hals, Margreet; één, twee, drie!’

Als men nooit op een paard heeft gezeten, is het eerste gevoel niet heel prettig, vooral niet op een heerenzadel. Myra begon met een kleinen zijsprong, toen Bodo mij er op tilde. Ik greep den zadelknop en herademde eerst, toen Bodo, de hand aan den stangteugel, het paard tot kalmer voortgaan dwong.

‘Gaat het beter?’

‘Opperbest.’ - Ik gevoelde haast geen pijn meer, nu ik niet op den kranken voet behoefde te steunen, en raakte thuis op mijn hooge zitplaats.

Bodo was ook teleurgesteld dat er geen brief van Wolfram was.

‘Ik zal beter oppassen, Margreet,’ plaagde hij.

‘Dàt geloof ik! - Gij zult uw vrijen tijd verdeelen tusschen uwe kameraden en den inktpot! Ellenlange brieven zullen daaruit vloeien. - Tegen dien tijd zult gij het stilzitten hebben geleerd.’

‘Ik zal mij moeten haasten als ik die kunst nog vóor mijn vertrek wil machtig worden.’

‘Is dat vertrek zóo ophanden?’

‘Spoediger dan je denkt. Er zijn heel wat brieven gewisseld tusschen Vader en Kolonel von Hompesch.... Zul je evenveel aan mij denken en even teleurgesteld zijn, als mijn brief ook eens een paar dagen over den gewonen tijd komt?’

‘Hm, Jonker Bodo houdt er nog altijd van de menschen uit te vragen.’

‘De menschen, die ik liefheb. - Zul je teleurgesteld zijn, Margreet?’

‘Natuurlijk....’

‘O, wat klinkt dat lauw.... Stel je zoo weinig belang in mij, dat je niet eens vraagt wat er verhandeld is tusschen Vader en den Kolonel?’

‘Je laat er mij geen tijd toe.’

‘Vraag dan,’ riep hij ongeduldig.

Ja, spijten deed het mij; maar zijn half toornig, half lachend gezicht had op mij een geheel andere uitwerking. Vragen op commando? - Ik kon geen enkele vraag doen. Ik was zenuwachtig na de doorloopen spanning, na de pijn, en mijne lachspieren kwamen in beweging.

‘Ik had niet gedacht, dat je alleen voor Wolfram gevoel zoudt hebben,’ zeide hij gekrenkt. ‘Wij zijn altijd vrienden geweest en ik verdien terzijzetting niet. Verbeeld je, dat je in het water vielt, terwijl Wolfram en ik aan den kant stonden. Wie zou er het eerst zijn om te helpen?’

[p. 112]

‘Gij natuurlijk; gij zijt de sterkste en vlugste en kunt het best zwemmen.’

‘En als wij even sterk waren?’

‘Beiden tegelijk of - ja, gij zoudt het hem afwinnen, omdat gij altijd naar den eersten indruk handelt.’

‘Ik zou Wolfram vóor zijn, Margreet; geloof dat vrij. Ik zou iedereen vóor zijn.’

‘Gij zoudt beiden helpen, ieder op zijne wijze,’ hield ik vol, en ik dacht daarbij: Bodo zou toeschieten omdat ik Margreet ben; Wolfram zou helpen onverschillig wie, omdat er hulp noodig was. - Wolfram's hulp stond hooger, maar ik had er niet het rechte gevoel voor op dat oogenblik.

‘Je luistert niet en zijt zoo verstrooid, Margreet.’

‘Ik luister en ben niet verstrooid,’ verzekerde ik.

‘Onze vriendschap is de oudste. Wij waren kameraden voordat Wolfram kwam. Ik heb de oudste rechten, vergeet dat niet, als ik weg zal zijn.’

‘Oudste rechten!’ - Bodo's woorden hadden mij in eens in vroeger tijd verplaatst. Hij is nog niet veel veranderd en wil gaarne de eerste zijn.

‘De eerste?’ barstte hij uit; ‘de eerste in dit geval? Wel, wat is natuurlijker! Ik weet, dat ik je meer zal missen dan hij. - Ik kan je niet missen, Margreet! Je bent zoo geheel anders dan anderen; ik heb altijd behoefte om je alles te vertellen. Vader, noch Moeder, noch Wolfram geven mij, wat jij me geeft. Ik gevoel mij heel anders als ik bij je ben.... het is alsof ik mijzelf beter versta.’

‘Maar, mijn hemel, Jonker Bodo, ik heb je de vriendschap niet opgezegd! Ik ben alleen tegen de grootste rechten opgekomen. Je eischt altijd meer.’

‘Altijd meer? - Enkel in dit geval. - Nog eens: ik heb de oudste rechten. - Stel, dat wij drieën tot een groot gezin behoorden. Welnu, dan zijn er bijna altijd een paar broeders of zusters, die zich inniger bij elkaar aansluiten. Zoo wil ik het. - Daarom wordt je Wolfram niet ontrouw,’ eindigde hij ongeduldig.

‘Gekheid, - en ik doe het ook niet!’

Bodo sprak geen woord meer.

Eindelijk waren wij bij huis.

Maar voordat wij het hek indraaiden, rolde ons het rijtuig van de Vrijvrouwe voorbij. De snuivende paarden hielden een oogenblik naast ons stil. Het portier werd neergelaten.

‘Wat is dàt voor een vertooning, Bodo? - Laat het meisje onmiddellijk afstijgen en rijd naar huis.’

[p. 113]

‘Margreet heeft den voet verzwikt, Mama. Ik vond haar....’

Het portier werd met een ruk opgehaald. Het rijtuig reed verder.

Bodo was vuurrood geworden.

Bij onze deur bond hij Myra vast en wilde mij helpen, doch ik had mij al laten afglijden en hinkte naar binnen.

‘Leun op mij,’ gebood Bodo, zonder mij aan te kijken, terwijl hij mijn linkerarm over zijn schouder trok en zijn rechterarm om mijn middel sloeg.

Hij leidde mij naar Vader's stoel, trok mijn schoen uit, schoof een tweeden stoel naderbij en legde daarop mijn zieken voet.

Een oogenblik later holde hij den weg naar het slot op.

's Avonds ontving Vader een kort schrijven van de Vrijvrouwe.

Zij wenschte, dat Bodo voortaan zijne lessen op het slot zou nemen en stelde Vader de boekerij daartoe ter beschikking.