Langs een omweg

[p. 39]

Hoofdstuk V.
Sloddervos.

Al ruim een maand was tante Else de mevrouw van 't Notarishuis. Iedereen verheugde er zich over, maar Sientje in 't bijzonder. Sien had het in den laatsten tijd vaak gevoeld, dat de post haar te zwaar werd. En de nieuwe mevrouw steunde haar in alles.

‘Je hebt zooveel jaren je beste krachten gegeven, zou je nu niet op je lauweren willen rusten?’ had mevrouw Huyser eens gepolst.

‘Neen mevrouw, zoover bennen we nog niet,’ had Sien geantwoord. ‘Als 't werk me een beetje verlicht wordt, hoop ik nog jaren mee te kunnen.’

‘Best Sien, dan zullen we er alle dagen een hulpje bijnemen. Het zou voor ons allen ook een heele leegte zijn, als we je missen moesten.’

Zoo had mevrouw Sientjes weg vereffend. Sien was er zoo dankbaar voor, dat ze in haar hart een groote plaats afstond voor de nieuwe mevrouw.

‘'k Lijk hier meer op een gezelschapsjuffer dan op een dienstbode,’ zei ze vaak tegen de dorpelingen. ‘Mevrouw loopt me zelfs met warme stoven achterna.’

[p. 40]

Die goede, trouwe Sien vertelde niet, hoe ze toch werken wou, vaak ondanks pijnlijke rheumatiek.

'k Ben maar wat blij, dat we het samen zoo goed vinden kunnen,’ zei mevrouw eens tegen Sien. En ze vervolgde: ‘'k Heb je toch maar de opperheerschappij ontnomen.’

‘Die past ook beter in uw handen. En wat 't vinden kunnen aangaat, wie zou het nou met U niet kunnen vinden?’

Mevrouw Huyser lachte eens. Toen gleed er een schaduw over het vriendelijk gezicht. Kon iedereen het met haar vinden? En Greetje dan?

Dagelijks vielen er van die kleine, onaangename dingen voor, die wolkjes zijn aan den huiselijken hemel en die de prettigste stemming bederven. 't Was eigenlijk al dadelijk begonnen. Mevrouw Huyser had alle kamers een schoonmaakbeurt gegeven. Alles moest als 't ware een nieuwen gloed hebben. Kamers en kasten waren met bezems gekeerd. Toen Greetjes kast aan de beurt was, had mevrouw zuchtend het hoofd geschud. Wat was dat ook een janboel! ‘Hoe krijgt het kind het zoo?’ had mevrouw tegen Sientje gezegd.

‘O, die smijt altijd alles maar neer,’ lichtte Sien in.

Het speelgoed kreeg op de bovenste plank een plaats. Dat was toch niet meer dagelijks in gebruik. De boeken kwamen wat lager en werden naar grootte gerangschikt. Nog een plank lager kwamen de school-

[p. 41]

boeken. Toen werd de kleerkast uitgehaald. Er lag meer in de hoeken op den grond, dan dat er aan

‘Och, 't geeft toch niet.’

de kapstokken hing. ‘Dat moet anders worden,’ zei mevrouw op beslisten toon.

Toen Greet om twaalf uur thuis kwam, troonde moeder haar mee naar boven. De kasten werden

[p. 42]

beurtelings geopend. ‘Nu kind, wat zeg je ervan?’

‘'k Hou het zoo toch niet.’

‘Waarom niet?’

‘Och,'k weet niet. 't Blijft bij mij altijd maar één dag netjes.’

‘Als je er nu eens je best voor deed.’

‘Och, 't geeft toch niet.’

Greet haalde de schouders op en maakte aanstalten weer naar beneden te gaan.

‘Je moet netter worden, Greet. 't Is mijn plan dagelijks je kamertje en je kasten te inspecteeren. 't Zou me spijten als ik met harde hand moest ingrijpen.’ 't Klonk niet onvriendelijk en toch prikkelde het Greet. Telkens moest ze dien dag aan booze stiefmoeders denken, die onmogelijke dingen eischten. Ze kende zooveel sprookjes, waar zoo iets in voorkwam.

Mevrouw Huyser hield haar woord. Toen de kamer eenmaal netjes was, stond ze er op, dat Greet haar netjes hield. Dan kwamen er vermaningen, standjes, straf. Niemand wist, hoe moeilijk het de nieuwe moeder viel haar kind te leiden langs goede wegen.