steden
aengenomen; doch er bestaen weinige huisgezinnen, die de moedertael in den
huisselyken kring niet gebruiken en handhaven.
Maer wat verstaet men eigenlyk door het gezegde van voorname
luiden? - Zyn het de jonge heeren, die hunnen ledigen tyd in de koffyhuizen
doorbrengen, en alle vermaken naloopen? Dan zal het voorgehoudene mogelyk waer
wezen. Velen dezer trachten, ik herken 't, het fransch na te praten; maer zyn
dezen ooit de steunsels van den staet?
De wezenlyke voorname luiden in een land zyn die, welke door den
keus hunner medeburgeren aen het roer der gemeente geroepen worden:
Burgemeesters, Schepenen, Raedsleden zyn voorname luiden. Ik versta verders, in
een meer uitgebreiden zin, onder deze benaminge allen, die, door
aenzienelykheid, vermogen, nuttige kennissen en hanteringen, den staet ten
voordeele verstrekken.
Wel nu, zeer velen van deze voorname ingezetenen van Belgie
kennen, noch verstaen fransch; en nogtans alles, waer in zy het grootste belang
hebben, wordt hun door het bestuer in deze vreemde tael voorgedragen.
Is het inderdaed niet drukkend, dat de Burgemeesteren, ten platten
lande door hunne gemeente gekozen, zelve hunne plichten byna niet kunnen
vervullen; daer zy geen fransch kennende, de betrekkingen met de regering niet
in staet zyu te onderhouden? Is het niet vernederend, dat zy zich
Secretarissen, die het fransch machtig zyn, moeten aenschaffen, en het hun
toevertrouwde ambt aen dezen overlaten, ja, om zoo te zeggen, afstaen?