Een nieuw liedt-boekje, genaamt het dubbelt Emausje, bestaende in eenige nieuwe liedekens
(1742)–Tannetge Kornelis Blok–
Auteursrechtvrij
[pagina 86]
| |
Op de Wijse: ‘t is goet Kapusyn te zyn.
Zeeman. Is het niet een groot verdriet,
En wel weerdig te betreuren
‘t Geen men heden siet gebeuren,
Of nu onlangs is geschied,
Middelharnis is verslagen,
Treurt inwoonders van Flaeque,
Komt Landlieden helpt ons klagen,
Over dit verlies ter Zee.
Landman. Wel Zeeman wat gaet u aen,
Waerom zijt gy dus verslagen,
En roept ons te helpen klagen,
Dit en kan ik niet verstaen,
Waer is nu al u Couragie
En kloekmoedigheid Zeeman?
Want na dat my dunkt zoo gaje
Treurig geeft hier reden van.
Zeeman. ‘k Sal u nader doen verstaen,
d’oorsaek van mijn droevig klagen,
wy zijn over weynig dagen,
Van Middelharnis zeyl gegaen,
dog wy hebben haest vernomen,
Een bedroefde maer eylaes!
Doen wy weer zijn t’huis gekomen,
Misten wy een van onse Maets.
Landman. Ia gewis gy hebt op Zee,
Veel perijkel te verwagten,
‘t Sy by dagen of nagten,
Storm en onweder mee,
Maer wild eens te regt bedieden
Wat voor onheyl en verdriet,
Dat het schijnd of dese Lieden,
Tot u droefheid is geschied.
Zeeman. Hoe en wat of dese Lien,
Voor verdriet is overkomen,
Heeft men niet te regt vernomen
want geen mensch heeft dat gezien
Maer alleen men heeft bevonden,
En haer weg blijven verstaen,
Sy zijn van de dood verslonden,
| |
[pagina 87]
| |
Daer en is geen twyffel aen.
Landman. Ik verschrik van dit verhael
‘k Ben bedroeft en seer verslagen,
Die menschen syn te beklagen,
En haer vrienden altemael.
Die nu zyn vol druk en pyne,
‘t Is ook sonder reden niet,
Want gewis elk mist de sijne,
Och dat is een groot verdriet
Zeeman. Ia dat kond gy wel verstaen,
Vrouw en Kinderen hoord men klagen,
Wy syn altemael verslagen,
En beschroomt na Zede te gaen,
Nogtans moeten wy ‘t betragten,
Hebben anders niet geleert,
Soo dat wy gelukkig agten,
Die zig op het Land geneert
Landman. Op het Land het is wel waer
Hebben wy zo niet te schromen,
Dat ons mogte overkomen,
Soo veel prijkel en gevaer:
maer wy die de Landen bouwen,
Wil den tijd niet anders gaen,
Konnen meugt gy wel betrouwen,
Met ons neerling niet bestaen.
Zeeman. Ik geloove ‘t geen gy seyt,
De Omgelden doen u sugten,
En hebt weynig voor u vrugten,
‘t Gaet gewis den Landman slegt?
‘t Zijn al seer bedroefde dagen
God die wil het eens verhoen,
Alle menschen hoord men klagen,
Rijk, arm en wat zy doen.
Landman. Als God eenig mensch kastijd
Om haer sonden met elenden,
Komt hy veeltijds neder zenden,
Oorlog, Pest of diren tijd,
Maer wy hebben na behagen,
Vreed’ en alles overvloed,
En nu komt Gods hand ons plagen,
Selfs in dit bewesen goet
Zeeman. Ia gewis straft ons de Heere,
Wy misbruyken zyn goedheden,
En siet eens de menschen heden
Sijn zy niet hoe lang hoe meer,
In goddeloosheid toegeno-
| |
[pagina 88]
| |
men:
Wellust pragt en overdaet,
Ia de boosheid schijnd gekomen,
In den alderhoogsten graet.
Landman. Zeeman ‘k wens u heyl en vree
Vaert gelukkig en voorspoedig,
Ia God zegent overvloedig,
U hantering op de Zee,
Hy wil altijd met u wesen,
En getrouw bewaren, want
Aen de Zeevaert wel gepresen,
Hangt de welvaert van ons Land.
Zeeman. En ik wensch u op u Land,
Veel goede vrugtbaar Iaren,
God wil u vrugten bewaren,
Voor dorheid, Luysen en voor Brand,
Ia hy geeft u zijnen segen,
Rijkelijk van boven of,
Ook den vroegen spaden regen,
Hem zy eeuwig prijs en lof.
leert Sterve.
Als gy de stemme des Heeren uwes Godt gehoorsaem syn sult, dat gy houdende doet alle syn bevele, zo zal de Heere de gebenedydinge gebieden dat zy met u zy, in alle dat gy voor handen neemt, en zal u gebenedyden in den lande dat u de Heere uwe God gegeven heeft, Deuter. 28. vers 1 - 8. |
|