Een nieuw liedt-boekje, genaamt het dubbelt Emausje, bestaende in eenige nieuwe liedekens

Een Nieuw Lied, over het aanschouwen van de gestaltenisse des Veldts, des Winterdaags.

Op de Wijse: Moet ik hier nog langer wagten

Als ik onlangs de Landsdouwen,
Daer ik quam door ‘t Veld gegaen,
Ging bekijken en aenschouwen,
Hoe dat daer de zaken staen,
Quam ik in zeer veel gedagten te raken
Alzoo dat ik ‘er een Liedje ging maken,
Dewijl ik mijn bedenken nam,
Van ‘t geen my doen voor oogen quam
‘t Veld dat Zomers gaen vertoonen
Al wat ons tot lust verwekt,
Kruiden, Bloemen, Vrugten schoone,
Dat lag nu met Sneeuw bedekt,
De Bomen die Somers staen in haer blaren
Stonden verdorret, als ofsedood waren,
Soo dat ik op het gantsche land,
Niet zag daer ik vermaek in vant.

3. Al de Vogeltjes en dieren

Die des Somers met accoort
Vrolijk zingen quinkelieren,
Werden nu niet eens gehoord,
Ia de Sonne die als het leven,
Aen mensche dieren en vrugten moete geven

[p. 72]

 

En al wat leeft tot vreugt verwekt,

 

Ons nu haer stralen ook ontrekt

 

3. Daer was geen vermaek t’aenschouwen

 

Waer dat ik mijn oogen sloeg;

 

‘k Zag niet een Huysman bouwen

 

Met zijn Paerden aen de Ploeg,

 

‘t Land te telen al na ‘t behooren,

 

Daer by den Zomertijd toe verkooren,

 

Dewijle dat ‘er voor gewis,

 

Nu geen profijt te doen en is

 

5. Nogtans is hy wel te vreden,

 

Schoon dat nu het gantsche veld,

 

Door den strenge Vorst op heden,

 

Is zeer onbequaem gesteld,

 

Tot het Zaeyen, Bouwen en Ploegen,

 

Hoe kan hy hebben een goed genoegen?

 

Willen wy ‘t vragen den Huijsman,

 

Hy geeft ‘er deze reden van.

 

6. Geenen Vorst maekt my verlegen

 

Want ik heb ‘t voorlede Iaer,

 

Of te Somer wel ter degen,

 

Mijnen ntijd genomen waer,

 

Doen my wierd en spasie gegeven,

 

Doen pleegd’ ik voorraet om van te leven,

 

En nu ben ik niet verbaest,

 

Hoe zeer den strengen Winter raest.

 

7. Laet wy ons ook gaen keeren,

 

Van het quaet al tot het goed,

 

En van desen landman leeren,

 

Ia ook doen gelijk hy doet,

 

Dewijl het ook tye desen stonden,

 

In onsen Zaytijd is bevonden,

 

Wel laten wy tot ons profyt,

 

Ons nu dienen van den tyd.

 

8. Want wy weten daer zal komen

 

Een strengen Winterdag-dag,

 

Staet ons daer niet voor te schromen,

 

Dan en baet geen na geklag,

 

Hoe deerlyk zouden wy zyn bedrogen,

 

Indien dat wy nu niet en pogen,

 

Voorraed te plegen en profyt;

 

Te doet met dezen vryen tyd.

[p. 73]

 

9. Maer laet ons den Landman slagten,

 

En die aengename Iaer,

 

En waernemen en neerstig tragten,

 

Desen tijd te nemen waer,

 

En werken nu Gods werk met lusten,

 

Op dat wy mogen in vreugde rusten,

 

Als zy zeer droevig zullen staen,

 

Die nu den tijd geen agt en slaen.

Leert Sterve