Een nieuw liedt-boekje, genaamt het dubbelt Emausje, bestaende in eenige nieuwe liedekens

Een Nieuw-Iaars Digt. Gemaakt met het Iaar 1683.

Onsen Schepper ging eens spreken
Als in zynen herten raet,
Daer en zal niet meer gebreken,

Zoolang als de Aarde staet;

Zaeyen, Oogsten, Planten, bouwen

Zomer Winter, dag en Nagt,

Als hy ‘t ook heel onderhouden,

Door syn Goddelyke kragt,

Ia tot op den dag van heden,

Siet men hoe dan alle ding,

Alles in zyn volle leden,

Gaat gelyk het eertydts ging,

‘t Oude Iaar in desen tyden,

Is verloopen en daar heen,

En wy zyn tot ons verblyden.

Weer in ‘t nieuwe Iaar getreen,

[p. 52]

 

Met wat nieuws zijn na de menschen,

 

schier als aan hart geraakt,

 

Om wat nieuws is dat sy wenschen,

 

Met wat nieuws sijn zy vermaakt.

 

Maar laat ons geen nieuw beminnen,

 

’t Zy dat wy in ‘t Nieuwe Iaar.

 

In ons werden nieuwe sinnen,

 

En een nieuwen geest gewaar.

 

Hier heb ik wel dubbelt reden,

 

Na te tragten, en met vlyt,

 

Godt te bidden dat hy heden,

 

My met sulken nieuw verblyt

 

Eerstelyk sou ‘t wel behooren,

 

In dees nieuwen tyd voorwaar,

 

En ook mee ben ik gebooren,

 

In ‘t begin van ‘t nieuwe Iaar

 

Alsoo dat ik dan op heden,

 

Door Gods gunst leer goedertieren,

 

Nu in een nieuw jaar ga treden,

 

Als op tweederley manier.

 

Woude God my wijsheid schenken,

 

Op dat ik na regte maat,

 

Mogt doorgronden en bedenken,

 

Wat my nu te doene staat.

 

‘k Wensche dat t’myner baten,

 

Nu alsoo mogt zyn bereyt.

 

Dat door al myn doen en laten,

 

Godes eere wierd verbreyd.

 

Maar hoe sullen wy verhoogen,

 

d’Here van dien grooten God,

 

Als wanneer dat wy ons pogen,

 

Om te doen na zyn gebodt.

 

Laat ons sonder te vertrekken,

 

Nu God vreesen daar voorwaar,

 

Zal ons delen tyd verstrekken,

 

Tot een zalig nieuwe Iaar.

Leert Sterve.

Ik wens dat Godt, Waar wy ons wende
Ons geeft voor ’t slot: Een Zalig ende.

De tweede Maant, den 17. dag, 1683.

Eynde van het eerste Deel.