Ben ik eigenlijk wel links genoeg?

Aan de dames van het contact

Bij het zogenaamde Vrouwencontact van de Partij van de Arbeid (je moet er toch niet aan denken) kan men voorgedrukte kaarten aanvragen waarop te lezen staat: ‘Op... zag/hoorde ik de STER-reclame voor... Ik protesteer. Vrouwen zijn anders. Stem uw reclame af op de werkelijkheid.’ Tot dusver zijn 20.000 ingevulde kaarten doorgestuurd naar de STER; bij het Vrouwencontact ligt een tweede oplage van 50.000 gereed.

Stem uw reclame af op de werkelijkheid!

Nederland is vermoedelijk het enige land ter wereld waar mensen op het idee kunnen komen een dergelijke eis te formuleren.

Wat zouden de meisjes bij de Partij van de Arbeid zich daar nou bij voorstellen? Ik denk een grote, zware Hollandse huismoeder met krulspelden in d'r kop - midden in de kamer rust de zinken wasteil op een door houtwurm en kattenagels aangevreten driepoot. Op het geribbeld bord boent ze de knokkels stuk op een reusachtige, roze directoire met elastiek in de pijpen, en af en toe blaast ze uit haar mooie, afgetobde mond een sliert haar voor d'r ogen weg. Aan haar rokken hangen twee stumpers met snotneusjes, en buiten hoort ze dat vader bij het parkeren in de overvolle saneerstraat de achtste deuk slaat in zijn uit 1964 daterende Chevrolet.

Stem uw reclame af op de werkelijkheid.

Tja, vrouwen van het contact, zo zou dat dan ongeveer moeten.

Want jullie zijn anders dan Sophia Loren die haar door Wallstreet onderhouden lichaam elke dag tweemaal in een badkuip vol schuimbubbels kan leggen - en wat de kapper op de hoek ook aan z'n coiffuur frutselt, jullie man zal toch nooit sprekend op Jason King lijken. Dat is de ellende van deze samenleving. Troelstra zag het al aankomen, Alberda kon er niks aan veranderen, Den Uyl

[p. 34]

heeft zich er tenslotte bij neergelegd, en jullie zitten met de gebakken peren van 70.000 voorgedrukte protestkreten - dappere meiden van het Vrouwencontact die nog één laatste poging doen om het getij te keren en het kapitalisme te smoren, zij het niet meer in de kiem, want daar is het honderd jaar te laat voor.

Goeie raad is duur. Als jullie het mij vraagt is werkelijkheid de dood van de reclame - en als je wilt laten zien hoe vrouwen in Nederland echt hun huid verzorgen, hoe ze echt koffie zetten en hun kleine robbedoezen echt toespreken als ze met een gescheurd bloesje van het voetballen thuiskomen, dan zou morgen onze hele economie wel eens in elkaar kunnen lazeren, en wie heeft daar de meeste last van, dames? Precies. Niet die wijven in Aerdenhout en Wassenaar die allemaal nèt iets meer weg hebben van de meisjes uit Peyton Place dan u van het Contact.

Er zit volgens mij maar één ding op - en dat is dat de STER zich nog veel verder van de werkelijkheid verwijdert dan ze nu durven. Want het is net als met theater en film en al die andere showbusiness waar u, dank zij de democratisering van de cultuurgoederen toch ook van tijd tot tijd van mag meegenieten: hoe valser hoe lekkerder. U moet zich al die adembenemende rolprenten van Gregory Peck eens voorstellen met Piet Nak in de hoofdrol - dan zou u toch raar hebben zitten kijken.

De STER, geloof me nou maar, is nog veel te reëel, de spots spelen zich nog veel te veel af op het burgerlijk niveau van de etagewoning en de theezakjes in uit bonnen bij mekaar gespaarde servieskoppen. We willen met elkaar in deze wereld toch niet tevreden zijn met wat we nu toevallig hebben? We willen toch vooruit, naar een betere samenleving voor iedereen? In dat opzicht kan de STER een voorbeeld zijn - en als de STER dat begrijpt kunnen we mekaar aansporen: stem uw werkelijkheid af op de reclame. Laat de kaarten maar vast drukken, dames.