Rapaille

[p. 173]

XXII

Rex Allan wordt den volgenden morgen om half tien opgebeld.

‘Wat zullen wij nu weer beleven?’ denkt hij nieuwsgierig en neemt den hoorn op.

‘Hallo! U spreekt met Rex Allan.’

‘Ja, colonel,’ hoort hij de bekende stem van den juwelier zeggen, ‘ik zei toch gisteren tegen u, dat er een diamanten hanger mankeerde?’

‘Ja. Heeft u hem teruggevonden?’

‘Gevonden is niet het juiste woord. Hij lag vanmorgen keurig ingepakt in mijn brievenbus.’

‘Gefeliciteerd. Was er een brief bij?’

‘Ja. Hoe raadt u dat zoo?’

‘Omdat “de onvindbaren” er blijkbaar van houden, brieven te schrijven.’

‘Wil ik hem even voorlezen?’

‘Graag,’ zegt Rex Allan.

‘Mooi zoo. Ik begin:

‘Waarde heer,
Bij het nasnuffelen van ouden rommel vonden wij dezen diamanten hanger.
Wij weten niet precies meer van welken diefstal hij afkomstig is, maar aangezien wij het laatst bij u hebben gewerkt, veronderstellen wij, dat hij uw eigendom is.
Mocht dit niet het geval zijn, dan stellen wij u voor hem te verkoopen en de opbrengst aan een liefdadige instelling te schenken. U wilt dat zeker wel voor ons doen?
Na beleefde groeten
De Onvindbaren.’

[p. 174]

‘Wat zegt u er van, colonel?’

Rex Allan lacht.

‘U ziet wel, zij blijven zoo brutaal als de beul. Maar ze zijn angstwekkend eerlijk geworden. Als zij geweten hadden, dat u van plan bent, het sieraad weg te geven, hadden zij het hoogst waarschijnlijk niet teruggestuurd.’

‘Dat denk ik ook niet. En weet u wat die grapjassen er mee bereikt hebben?’

‘Wat dan?’

‘Dat ik mij nu moreel verplicht voel het bedrag, dat de hanger waard is, aan een liefdadige instelling over te maken. Dat vind ik het mooiste van de zaak!’

‘Dat is inderdaad lollig,’ lacht Rex Allan, ‘maar ik zou het in uw plaats waarschijnlijk ook doen. Wien wilt u overigens als afzender van dat geld opgeven?’

‘De onvindbaren natuurlijk! Vindt u dat niet een reuzenmop?’

‘Dat wel, maar ik zou toch liever willen, dat u het niet deed. Want dan krijgt de arme politie weer op haar kop, dat zij “de onvindbaren” nog steeds niet gevonden heeft en dat deze het zich daardoor kunnen veroorloven, aan liefdadig werk te doen.’

‘U heeft gelijk, colonel, daar heb ik niet aan gedacht. Ik zal dan maar N.N. zetten.’

‘Prachtig!’ zegt Rex Allan en legt den hoorn neer.

‘Dat was op het nippertje,’ denkt hij en belt Baxter over de huistelefoon op.

Als deze verschijnt zegt de colonel:

‘En, Baxter, heeft u zich gisteravond geamuseerd?’

‘Zeker, colonel, het was erg gezellig. Die Daisy Stenton is inderdaad een prachtmeisje.’

‘Ja, dat dacht ik wel. Zij heeft ten minste den juwelier ook onmiddellijk ingepalmd.’

‘Kent hij haar dan?’

‘Ja zeker. Zij krijgt zelfs als huwelijkscadeau een diamanten hanger van hem. En het grappige van het

[p. 175]

geval is, dat zij den hanger krijgt, die gisteren ontbrak en dien de juwelier vanmorgen in zijn bus heeft gevonden. Jim Curleigh heeft het sieraad natuurlijk gisteravond toevallig ontdekt en het gauw naar den juwelier gezonden. Juffrouw Stenton zal wel raar opkijken, als zij het nu weer cadeau krijgt. Het is een vermakelijke samenloop van omstandigheden.’

‘Dan hoop ik maar, dat zij er niemand iets van vertelt, behalve haar man natuurlijk, en den hanger op haar trouwdag voor het eerst draagt.’

‘Waarom hoopt u dat?’ vraagt Rex Allan.

‘Omdat mijnheer O'Brien dan water en bloed zweet, heelemaal omdat ik er ook bij ben. Wij zijn namelijk de twee getuigen.’

De twee beambten kijken elkaar aan en grinniken als twee echte kwajongens.

Baxter krijgt zijn zin.

Op den trouwdag is iedereen in de beste stemming behalve mijnheer O'Brien.

Nauwelijks heeft hij een blik op de bruid geworpen of hij is spierwit geworden. Op haar borst glinstert en fonkelt de juweelen hanger.

O'Brien begrijpt er niets van, maar heeft het akelig benauwd. Dat nu juist deze inspecteur Baxter, die alles van A tot Z weet, de tweede getuige moet zijn. En wanneer hij zich niet vergist, heeft de inspecteur al een paar keer scherp naar het schitterende sieraad gekeken.

Hij krijgt het steeds warmer en maakt vlijtig gebruik van zijn zakdoek.

‘Wat heeft u het toch benauwd,’ hoort hij plotseling de effen stem van Baxter naast zich. ‘Het lijkt wel alsof ù gaat trouwen.’

‘Ik? Heelemaal niet,’ zegt hij luchtig en grijpt weer naar zijn zakdoek.

‘Of heeft u gisteren een zware fuif gehad? U ziet na-

[p. 176]

melijk ook ontzettend bleek.’

‘In tegendeel. Ik ben gisteren vroeg naar bed gegaan. Ik wilde juist fit zijn vandaag.’

‘Dat zou je niet zeggen. Maar iets anders. Heeft u dien mooien diamanten hanger van de bruid gezien?’

‘Hanger? Nee. Daar heb ik geen oogenblik op gelet.’

‘Neen? Ik wel,’ gaat Baxter genoeglijk voort, ‘ik kan er mijn oogen niet van afhouden. Hij zal heel wat gekost hebben, denkt u ook niet?’

‘Ik heb geen verstand van diamanten,’ zegt de ongelukkige jongeman en maakt van de eerste de beste gelegenheid gebruik, om aan zijn kwelgeest te ontsnappen.

Pas later op den dag ziet hij zijn kans schoon om Jim Curleigh even alleen te spreken.

‘Hoe komt je vrouw nu weer aan dien hanger?’ valt hij met de deur in huis.

Curleigh glimlacht.

‘Dien heeft zij gekregen.’

‘Gekregen?’

‘Ja. Vanmorgen werd er een pakje voor haar bezorgd en toen zij het open maakte, schrok zij zich dood. Zij dacht natuurlijk, dat men ons eindelijk toch gevonden had. Maar er lag een kort briefje bij en het bleek een huwelijkscadeau van je oom te zijn. Het is grappig, maar wij kunnen dien hanger maar niet kwijt raken.’

‘Die ellendeling wist er natuurlijk alles van,’ zegt O'Brien tusschen de tanden.

‘Ellendeling?’ vraagt Curleigh verbaasd, ‘ik vind het juist erg aardig van je oom.’

‘Ik heb het niet over mijn oom,’ zegt O'Brien en werpt een woedenden blik in de richting van Baxter.

Deze heeft net een glas champagne in de hand en drinkt hem uit de verte allerminzaamst toe.

‘Eigenlijk is de mop niet slecht,’ denkt O'Brien, die nooit lang kwaad kan blijven. ‘Misschien krijg ik nog wel eens de kans het hem betaald te zetten.’

[p. 177]

Dan neemt ook hij aan de feestvreugde deel.

De champagne smaakt hem plotseling en spoedig is hij de angstige uren vergeten, die hij in het begin van den dag heeft meegemaakt.

De bruid ziet er stralend uit, stralend als de diamanten hanger, die ondanks alles toch weer bij haar terecht is gekomen.

‘Het heeft zeker zoo moeten zijn,’ denkt Jim Curleigh, die vol trots naar zijn mooie vrouwtje kijkt en zelfs de in vrouwenaangelegenheden weinig bedreven Baxter vindt, dat juist dit eenvoudige maar fijne sieraad mevrouw Curleigh bijzonder goed staat.

Dan worden de gasten aan tafel genoodigd.

Op hetzelfde oogenblik wordt een telegram bezorgd.

Curleigh denkt, dat het weer een gelukstelegram is, maar als hij het adres leest, roept hij:

‘Baxter, voor jou.’

De inspecteur vermoedt niets goeds.

Terwijl hij het telegram aanneemt en openscheurt denkt hij: ‘Ik heb net zoo'n honger en er staan van die fijne dingen op tafel... als ik nou maar niet weg moet.’

Maar jawel hoor... het is mis.

Het telegram luidt:

‘Kom onmiddellijk scotland yard stop zeer dringend stop
rex allan.’

Baxter kan nog net een vloek inhouden.

De gasten zitten reeds allen aan tafel.

De hors d'oeuvre wordt opgediend en de champagne parelt in de glazen.

‘Dames en heeren,’ zegt Baxter met een spijtigen blik op de met bloemen en groen versierde tafel, ‘ik kan onmogelijk aan het feestmaal deelnemen. Ik krijg hier net een telegram en moet onmiddellijk weg. Het is droevig, maar u weet: dienst is dienst.’

[p. 178]

‘Ha, ha, ha!!’ buldert O'Brien en de inspecteur werpt een woedenden blik in zijn richting.

Maar de jongeman heeft net een glas champagne in de hand en drinkt Baxter uit de verte toe. ‘Wraak is zoet,’ denkt hij tevreden.

Baxter neemt intusschen afscheid van het bruidspaar en de gasten.

Als hij bij O'Brien komt schudt hij hem glimlachend de hand en zegt hardop: ‘Dag mijnheer O'Brien,’ maar fluisterend voegt hij er aan toe: ‘Ouwe dief!’

Zij kijken elkaar aan en beiden lachen.

Het is avond.

De gasten zijn vertrokken, het feestrumoer is verstomd.

Jim Curleigh is met zijn vrouw alleen.

Hij heeft haar op zijn schoot getrokken en terwijl zij zich behaaglijk in zijn armen nestelt, vraagt hij:

‘Ben je gelukkig, schat?’

‘Ja,’ fluistert zij, ‘jij ook?’

‘Dit is de gelukkigste dag van mijn leven,’ zegt hij en kust haar op den mond.

Zoodra zij weer spreken kan zegt zij met een ondeugenden glimlach:

‘Wat kun jij verschrikkelijk liegen. Dat heb je namelijk op den dag van onze verloving ook gezegd.’

‘En toch is het nu anders,’ zegt hij peinzend. ‘Wij hebben een nachtmerrie van drie slechte jaren en een opwindende week achter den rug en gaan nu, als het lot ons gunstig gezind blijft, een zonnige toekomst tegemoet.’

‘Met jou heb ik het altijd zonnig gevonden,’ zegt Daisy met zachte stem en vlijt zich tevreden tegen hem aan.

De boot naar Zuid-Amerika ligt onder stoom.

Over enkele minuten zal het sein worden gegeven,

[p. 179]

dat de bezoekers, die afscheid van familie en kennissen nemen, van boord moeten gaan.

Onder de passagiers bevinden zich ook Jim Curleigh met zijn vrouw.

Zij zijn in druk gesprek met O'Brien en inspecteur Baxter, die aan boord zijn gekomen, om hun vrienden vaarwel te zeggen.

O'Brien heeft voor Daisy een prachtige bouquet roode rozen meegebracht en Baxter overhandigt haar een beetje onbeholpen een geweldige doos bonbons.

‘Echt iets voor Baxter,’ zegt Daisy en kijkt lachend naar den reusachtigen man. ‘Het zou geen gezicht geweest zijn, als je met een klein doosje was komen aandragen.’

‘Ik hoop maar dat ze lekker zijn,’ zegt Baxter, ‘want ik heb geen verstand van die dingen. Maar in elk geval zullen ze wel lekkerder zijn dan je ze in Chili kunt krijgen.’

‘Wat heb je toch tegen dat land?’ vraagt Jim Curleigh geamuseerd.

‘Ik begrijp nog maar steeds niet, hoe je het daar kunt uithouden. Den geheelen dag die hitte en altijd en eeuwig zoo'n stelletje Chineezen om je heen.’

‘Man,’ lacht O'Brien, ‘je mag je aardrijkskunde wel eens opkalfateren. In Chili wonen geen Chineezen maar Chileenen.

‘Dat blijft precies hetzelfde,’ antwoordt Baxter verachtelijk, ‘het zijn natuurlijk ook van die gele, onbetrouwbare kerels. Ik zal blij zijn als jullie heelhuids terug zijn.’

‘Maar daar is ook politie,’ zegt Jim Curleigh, ‘ik geloof dat wij ons niet ongerust hoeven te maken.’

‘Het zal me een mooi stelletje zijn,’ zegt Baxter en voegt er eenigszins onlogisch aan toe:

‘Bovendien heb jij geen politie noodig. Jij kunt best op jezelf passen.’

‘En op mij toch zeker?’ vraagt Daisy verontwaardigd.

[p. 180]

‘Dan moet je maar dicht in zijn buurt blijven,’ grinnikt O'Brien. ‘Dat hebben ze je trouwens bij den burgerlijken stand ook trachten in te prenten.’

Het is een vroolijk troepje, waarover toch de schaduw van het afscheid ligt.

Het gesprek stokt en in de plotselinge stilte valt hard en koud het sein, dat de bezoekers het schip moeten verlaten.

Zij schudden elkaar nog eens de hand en Baxter en O'Brien dalen de loopplank af.

De trossen worden losgegooid en langzaam zet het reusachtige schip zich in beweging.

Langen tijd wuiven Jim en Daisy nog naar de twee figuren op de kade, tot zij kleiner en kleiner worden en tenslotte opgaan in de menigte.

‘Kom,’ zegt Daisy, ‘wij zullen naar onze hut gaan en deze prachtige rozen in een vaas zetten.’ En met een tikje zwaarmoedigheid voegt zij er aan toe:

‘Het is de laatste groet uit het vaderland.’

Ook Curleigh denkt aan de vele vrienden, die hij achterlaat en zwijgend begeven zij zich naar hun hut.

Als zij de rozen in een vaas hebben gezet, zegt Daisy:

‘Ik moet toch eens kijken, wat onze brave inspecteur heeft uitgezocht.’

Terwijl zij de doos begint open te maken, zegt Jim Curleigh glimlachend:

‘Weet je wat mij altijd verbaasd heeft? Dat Baxter, die toch zoo knap en zoo vasthoudend te werk gaat, er maar niet in geslaagd is, achter ons geheim te komen.’

‘Wij waren natuurlijk tè knap voor hem,’ zegt Daisy en tilt het deksel van de doos.

Op de bonbons ligt een papiertje, waar iets op geschreven staat. Jim is naast Daisy komen staan en samen lezen zij hardop:

‘AAN MIJN VRIENDEN - DE ONVINDBAREN.’