Het verlangen

[p. 60]

's Nachts

Bij nacht voelt men het leven des te sterker
Omdat er zóóveel leven is gedoofd.
Het is heel stil en koel. Peinzer en werker
Negen ter weeke peul het zware hoofd.

Zij allen die den drukken dag doorsloofden,
In 't zieke licht gebogen naar hun taak,
Stortten zich in den slaap, in de beloofde
Vergetelheid na de al te wreede waak.

Reeds was de doovende avond hun genegen:
Hij nam hen bij de rauw-gewerkte hand
En voerde hen op schemerende wegen,
Ver van de volten, langs den waterkant,

Naar het plantsoen, waar schaduwen als bronnen
Van koelte ruischen over 't lauwe land.
- Eén fijne treurwilg doemt er, blank besponnen
Met bleek-groen licht, waar een lantaren brandt -

Zijn loomte maakte nog hun lijf vermoeider;
De schaduw van een lach verving het woord.
Een weemoed, een verteedering ontbloeide er,
Zij schreden langzaam, in een ban, bekoord.

Zijn medelijden leerde hun die kussen,
Die de armen hebben als hun heerlijkst deel:
Eén overgeven, één volkomen blusschen,
Totdat een snik van lust krampt in de keel.

En toen de maan haar lichtweg had volstegen
In reinen schijn, die droom is en ontroert,
Heeft hij hen zacht, langs betooverde wegen,
Zacht, naar hun lage woningen gevoerd.

[p. 61]

 

Nu schuilen zij onder die vele daken,

 

Die 't manelicht verzilvert en beschaûwt.

 

Zij wikklen zich in stiltes koele laken

 

Totdat de nacht in 't wassend licht verflauwt.

 

 

 

En 't is een vreemd geneucht eenzaam te dwalen

 

De straten door bij 't leege lampenlicht;

 

Niets breekt de rust van die verlaten zalen,

 

Dan een schuw dier, dat langs 't plaveisel schicht.

 

 

 

Maar in de onzichtbaarheid der zwarte stegen

 

Gist het leven als gekelderde wijn:

 

Lijven, die hunkren naar elkanders zegen;

 

Klanken van stemmen, die geen woorden zijn.

 

 

 

Achter de ruiten, achter dichte deuren,

 

Daar is een schuw rumoeren, een beklemd

 

Schuifelen, een verheimelijkt gebeuren,

 

Totdat de slaap ook die geruchten stremt.

 

 

 

En de eenzame, die door dit onbewuste

 

Leven als eenig wakend hart heenschrijdt,

 

Voelt zich bewogen door die vreemde lusten,

 

Voelt zich verheven door hun zaligheid.