Verzamelde stilte

[p. 168]

Verantwoording en toelichtingen

Het werk van Oda Blinder (1918-69) is door haarzelf nooit gereedgemaakt voor publikatie. Er verschenen tijdens haar leven gedichten in het Curaçaose tijdschrift De Stoep en de bloemlezing Brieven van een Curaçaose blinde en andere gedichten (Winants, Heerlen 1968), die werd samengesteld door Luc Tournier. Postuum verscheen de cyclus Incognito, eveneens geredigeerd door Luc Tournier (Flamboyant/p, Rotterdam 1973).

De huidige uitgave van alle bekende gedichten en prozastukken van Oda Blinder is gebaseerd op de getypte manuscripten die in het bezit zijn van Luc Tournier. In de gevallen waarin een verschil bestaat tussen de teksten en de cesuren van de manuscripten en die van de gepubliceerde gedichten, is het manuscript gevolgd. Wel zijn kennelijke type-fouten hersteld en is de spelling geconformeerd; ook zijn op enkele plaatsen leestekens aangebracht waar die voor het goed begrip noodzakelijk waren.

Het werk, dat in dit boek is bijeengebracht, zou door de dichteres vermoedelijk op sommige punten zijn veranderd of zelfs teruggetrokken van publikatie, indien zij zelf deze uitgave had kunnen begeleiden. Wij meenden dat een integrale publikatie toch het meest verantwoord is, ook al zijn sommige teksten kennelijk als eerste aanzetten en notities bedoeld.

Van enkele gedichten bestaan varianten die hieronder zijn aangegeven:

Passie

‘Tastbare schaduwflarden’ (blz. 33). De strofe ‘- want stenen zijn te hard voor dit ontwaken’ is gelijk aan de tweede strofe van het gedicht ‘Ik zie je nog’ (blz. 88) in de cyclus Een handvol leegten.

[p. 169]

Sayonara

De titel van een Zuidamerikaanse film waarop het prozagedicht is gebaseerd. Het prozagedicht is gedateerd 19 november 1965.

De wonden der zwarte Madonna

In het manuscript van deze cyclus volgt na ‘...je dronkenschap...’ (blz. 63) een strofe die identiek is aan de strofe ‘...somber blonken...’ (blz. 33) van de cyclus Passie.

Ponnie en paard

Deze cyclus werd geschreven bij een reeks schilderijen van Chris Engels. De titels van de gedichten corresponderen met de namen van de schilderijen.

‘Lastdier’ (blz. 72); de tekst, gepubliceerd in Brieven van een Curaçaose blinde, heeft als beginregel ‘Diep verzonken’ in plaats van ‘Zwaar bezonken’.

‘In de hoge ruimte’ (blz. 74) - de laatste regel in Brieven van een Curaçaose blinde luidt: ‘cellofaangezicht’.

Een handvol leegten

‘Au revoir’ (blz. 117) - in Brieven van een Curaçaose blinde luidt de titel ‘Au revoir, Charles’.

‘We zijn niet meer alleen’ (blz. 119). De eerste strofe is gelijk aan de tweede strofe van Consecratie.

Laatste gedichten

De Engelse gedichten stuurde de dichteres enkele dagen voor haar dood toe aan de architect John Rawlings in New York.

Het gedicht ‘Aan de ondergaande zon’ bleef bewaard op een bandopname waarop de dichteres een aantal eigen verzen spreekt. De bandopname werd in de loop van de jaren zestig vervaardigd en toegezonden aan haar zuster en zwager in Nederland.