Verzamelde stilte

[p. 164]

Aan de ondergaande zon

Sterf nu zon;
laat me onbezonnen zijn,
je roodgebalde vuist omklemmen
met dezelfde drang,
waarmee het eigen doodskleed mij verscheurt,
laat me schuilen
in de oksels van je krater,
besmeurd, verlaten.