Mengelpoezy. Deel 3

[p. 81]

Begraving.
(Saphische versmaet.)
1851.

Enkel een latynsch requiem had zich daer verheven.
Eendragt, 6e jaer; n.^r 5.

Klein, o wysgeer, acht ge den Christenlykdienst.
Gy en de eeuwgeest eischt, by den open grafkuil,
't Laetste vleiwoord, 't ydelste lofgebrom van

De ydele wereld.

Wereld, hoor! Draeg roem op uw lieve kindren,
Bloemen, nog den Tyd of de Dood bekransend.
Geef ze nageur, stoffe ter nagedachtnis

Aller geslachten.

Doe de drukpers zwoegen tot hunnen naroem;
Blaes de loftrompet dat het schalle in 't ronde;
Beeld ze na met marmer of brons, en geef hun

Reuzengestalten.

Al dat praelspel, al die afgodische eerdienst
Voegt u, hoogmoedsgeest der gevallen wereld,
In uw duizelkringen van dronken zinzucht,

Tempels van wellust.

[p. 82]

 

Rys en raes daer vry als een held des schouwburgs;

 

Zet uw stofkraem, winkel van wysbegeerte,

 

Daer alleen uit, niet op den Godgewyden

 

Akker der dooden.

 

 

 

Slechts de priester, Gode de ziel bevelend,

 

Wen hy 't lichaem legt in den schoot der aerde,

 

Tot de regtbank Gods het verdaeg, de priester

 

Voer er de rede.

 

 

 

Nietige aerdling, volgt ge ten grave een lykstoet,

 

Bid, terwyl 't streng requiem stygt en heensterft.

 

Ga dan zwygend heen. Als een heiligschennis

 

Klonk er uw rede.