Mengelpoezy. Deel 3
(1863)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 67]
| |
Weer hout gekweekt!Ga naar voetnoot(1)
| |
[pagina 68]
| |
Zyn zware stammen, kostbre schat,
Weêrstonden aen 't verwoestend nat,
Dat met rammeijen, knagen, klenzen,
Steeds yvert om zyn ryk te ontgrenzen.
o Bosch-kolossen, reuzenteelt,
Ons mild door de eeuwen toegedeeld,
Die lang het hoofd boodt aen den donder,
U bragt de dolste hakbyl te onder!
o Voorbeeldlooze razerny!
Eens sprak de mensch: ‘Wat baten my
Die bosschen, boomen, digte dreven,
Die geene of kleene rente geven,
Verouderd, overkleed met mos?
Ons eeuwgewas draegt andren dos.
Welaen dan, nieuwe kweekelingen!
Zoo doet de kweekkunst vorderingen.’
En onze vadren velden neêr,
Bedrogen door de modeleer.
Hun spade sneed door zand en zoden,
En om de wortlen uit te roden,
Drong, wroette in 's aerdryks ingewand.
Wat ommekeer van 't vaste land!
En ongerustheid trof hun kinderen,
By dit gestadig houtverminderen,
Waerdoor, by storm- en stroomgeweld,
De springvloed huppelt over 't veld,
Gehucht en steden overrompelt,
De landstreek in de ellende dompelt,
Terwyl de dood in 't ronde waert.
En by dit denkbeeld, diep vervaerd,
Riep 't nageslacht aen alle kanten:
‘Laet, laet ons boom en bosch herplanten!’
| |
[pagina 69]
| |
Men heeft den boschgrond moedernaekt
Geschoren, hem bereid gemaekt
Voor een dier schrikbre waterhoozen
Die 't menschdom tuchtigen by poozen.
En langen, ja, te langen tyd
Leed ons geboomte een harden stryd.
Het allerbest werd neêrgehouwen.
Men wilde een soort van akkerbouwen
Verzonnen door het vry verstand.
Wat al beproefd, gezaeid, geplant!
Men vraegde een ryken oogst van koren
Aen korenschuwe, kille voren.
En wat ontstond er? Misgewas.
En daer men in de toekomst las,
Een toekomst zwart van onweêrvlagen,
Terwyl de velden open lagen
Voor 't algeweld des waternoods,
Trof alleman de schrik des doods.
En smeekend riep men allerkanten:
‘Laet, laet ons boom en bosch herplanten!’
Een noodweer legen 't sloopend kwaed,
Is aller wensch, is ieders raed.
Er faelt geen hulp van luide kelen.
Maer werkt het hoofd, de handen spelen.
Men draelt, men heeft geen handen meer,
Ter stuiting van 's lands ommekeer,
Tot zyn herstel en woudbewaring.
Wat zeg ik? Mannen van ervaring
Beploegen nog, der eeuw getrouw,
De gronden naer den nieuwen bouw.
En pryst men dien van de oude tyden,
Zy zien er op met medelyden,
En achten éénen boom alleen,
Den boom der vryheid, anders geen.
| |
[pagina 70]
| |
Vergeefs verydelt een ervaren
Van zestig bange lange jaren,
Wat deze waeiboom goeds belooft.
De stormen loeijen in zyn hoofd,
Zyn reuzenhoofd, welks wilde lokken,
In woesten zwier, het aerdryk schokken,
De wolken scheuren, veld en steê
Doen zwemmen in een jammerzee.
En luider roept men allerkanten:
‘Laet, laet ons beter boomen planten!’
Wy zullen't en wy moeten't, ja,
Wy moeten't ras eer men verga.
Wy zullen planten van die loten,
Voorheen tot boomen opgeschoten,
Tot boomen op wier kruin en voet
Het razen stierf van vlaeg en vloed.
Wy zullen't, ja, en wederkeeren
Tot u, dien 't woud niet kan ontberen,
Omdat het woud geen redding biedt,
Zoo gy er niet in 't midden schiet;
Tot u, van godlyk sap doordrongen,
Vergeefs van 's vyands byl besprongen,
Vol wasdom altyd en alom:
Tot u, o boom van 't Christendom!
De volksstroom zwelt en schuimt, verbolgen.
Een sprong nog en wy zyn verzwolgen.
Spoed, Christnen, spoed! beschermen wy
De half verwoeste maetschappy,
Door deugden die 't gezag herstellen,
Als borstweer tegen 't golvenzwellen.
Ziet gy dat bandloos driftenheir
Daer woelen als een ziedend meir?
Wien lukt de weerstand? Onbesuisden!
Zy hakten, velden en vergruisden
| |
[pagina 71]
| |
Al wat als waterbeukelaer
De borst bood aen de dolle baer.
Geen deugd van hout kon hen verzoenen.
't Verdween. En hemel! wat plantsoenen
Vervangen't? Bittre spotterny!
Een losse sleedsche veldkleedy.
Een zuiderwind, hoe zacht aen 't fluiten,
Verwringt en kromt die modespruiten.
En wat vermag de tuimelplas?
o Kweeken wy 't oud puikgewas!
Voor wie? Voor ons? Bedekt zyn lommer
Eens ons? Eilaes! de hoop lydt kommer.
Der bosschen stam- en schedelzwier
(Gestichtenbloei) is traeg van tier.
De planter sterft; doch niet zyn planten,
Niet zyn gezin, zyn bloedverwanten,
Zyn Vaderland. Welaen, getroost!
Weêr hout gekweekt voor land en kroost!
|
|