Mengelpoezy. Deel 3

[p. 56]

Waer heen, kleen vogelken?⁽¹⁾
1863.

Kleen vogelken, alom geprezen,

Wie zyt ge toch? O zeg het my.

- Ik ben een kind van 't Opperwezen,

Natura vier ik vrank en vry.

'k Leef overal in vreugd en vrede,

By frissche teug en voedzaem aes.

En is myn doen geen werk van rede,

Het reedlyk dier, de mensch, is dwaes.

Wat zingt ge toch, het hart vol blyheid?
Kleen vogelken, o zeg het my.
- 'k Bezing myn woon- en wandelvryheid,

Myn vlugge vlerk en pluimkleedy.

'k Bezing het licht en lieve lommer,

Myn zoete gade en onze koets,

En Hem die ons bevrydt van kommer:

'k Bezing den Gever alles goeds.

(1) Naer de fransche Cantilena met opschrift Où vas-tu, petit oiseau, berymd door Th.^re Seguret, getoonzet door Leopold Amat.
De zucht om eenige der fransche zangstukjes, door myne dochter uit de kostschool te huis gebragt, in het vlaemsch te hooren zingen, deed my deze en de twee eerstvolgende navolgingen vervaerdigen.

[p. 57]

 

Waer gaet ge toch na kort verblyven?

 

Kleen vogelken, o zeg het my.

 

- Ik ga waer my de wieken dryven,

 

Hoe nevelvol de ruimte zy.

 

Ik ga waer ook de mensch moet varen;

 

Geen voorregt van geslacht en rang.

 

Wy steken af op vreemde baren,

 

De een onbeschroomd en de andre bang.

 

 

 

Wat hoopt ge toch aen de overkuste?

 

Kleen vogelken, o zeg het my.

 

- Des moeden mans gewenschte ruste,

 

Aldaer zoo zoet, verhopen wy.

 

Daer geef ik aen den Schepper weder

 

Wat hy my leende, mild en goed:

 

Myn klare stem en ligte veder,

 

't Onschuldig hart en bly gemoed.