Mengelpoezy. Deel 3

[p. 42]

De Vrydagmarkt-Kelder te Wervick.
Volkssage.
1840.

De tempelkelder, grafgewelf

Van Wervicks ouden heer,

Gaf ingang tot een ruimer kuil,

Een wykspelonk weleer.

Sinds eeuwen dringt geen menschenblik

In haer geduchten schoot,

Sinds eeuwen dat de woeste wraek

Eens leentirans dien sloot.

Hier was hy, schrikbre burgerplaeg,

Om schatting opgedaegd.

Maer de Adel bood hem wederstand,

Hardnekkig, onversaegd.

Vergeefs, de stad leed de overhand.

De woestaerd met zyn drom

Vliegt toe, vernielt en have en erf,

Van Wervicks edeldom.

Hy snelt hem na in 't huis van God,

Beveelt den dienst der doôn.

Reeds wankt en dommelt de uitvaertklok,

En siddert de orgeltoon.

[p. 43]

 

De tempel wordt in 't zwart gekleed.

 

Daer knielen de edelliên

 

In ryen langs een praelgraf, elk

 

Van fakkellicht voorzien.

 

 

 

En na de koordienstplegtigheid

 

Volgt de omgang traeg en bang.

 

Ras opent zich met hol gegalm

 

De sombre keldergang.

 

 

 

En dieper schuift een tweede deur,

 

En de onderaerdsche wyk

 

Spalkt, haren muil vervaerlyk op,

 

Een gapend graf gelyk.

 

 

 

En 't aengetreden rouwgevolg,

 

Met zang en fakkelgloed,

 

Zet, doodsbleek, in den donkren kuil

 

Een weigerenden voet.

 

 

 

Wat schouwspel! rond de wykspelonk

 

Regtsdienaers stuersch en stom;

 

Elk tilt een keten, diepgekramd

 

In muer en steunkolom.

 

 

 

Het sombre de profundis galmt,

 

't Gewyde water dropt,

 

De kluisters rammlen, 't muerwerk ryst

 

Dat de afgrondgaping stopt.

 

 

 

De wreedverwezen edeldom

 

Ligt in dit kerkerkot

 

Begraven.... levend en bewust

 

Van zyn afgryslyk lot!