Mengelpoezy. Deel 2

[p. 101]

De dwerg en de reus.
1840.

Baes Duimke die de grootste was

Van 't dwergenras;

('t Verschil, niet overdreven,

Was van een haer of zeven)

Baes Duimke won een grooten naem,

Die zelfs in 't reuzenryk verbreid werd door de Faem.

Dit wekte er afgunst, haet en laster.

‘Hoe! buldert reus Bombaster,

Hoe! iemand buiten ons geslacht

Zou groot zyn?... Dat hy my verwacht!’

Daer wapent zich de reus. Hy draegt, met trotsch genieten,
Voor helm, den torendraek; voor laerzen, dulle Grieten;

Een boom voor wandelstok;

En Roeland, Roeland-zelf, de in storm geluide klok,

[p. 102]

 

Voor halsbel. Oh! dit zal van hem doen klappen.

 

Hy gaet, de bodem dreunt by 't bonzen van zyn stappen.

 

Verrast door dit gedruisch,

 

Komt elk geloopen uit zyn huis.

 

‘Gewis een landstorm!’ roepen ze allen.

 

Neen, neen, een reus gaet Duimken overvallen.

 

Hy vordert zynen gang,

 

En vindt.... een manneken omtrent twee voeten lang.

 

‘Wie daer? roept hem Bombaster tegen,

 

Zyt gy 't wiens ryzigheid verm aerdheid heeft verkregen?’

 

 

 

‘Mynheer de reus, ik ben het die

 

Wat over 't hoofd van dwergen zie.’

 

Zegt Duimke staemlend en aen 't beven

 

Voor een gestalte zoo verheven;

 

Doch niet vergetend eer te biên

 

Aen eenen man die kan kolossen overzien.

 

 

 

Hoe zeer wenscht Duimke nu te groeijen!

 

Hy voelt die zucht zoo hevig gloeijen,

 

Dat hy, zich rekkend als een haen,

 

Een vinger wast van stonden aen.

 

 

 

Bombaster staet dit aen te blikken,

 

En dreigt van razerny te stikken.

 

Hem kwelt en foltert, hem doorbyt

 

't Afgryslyk monster van den Nyd.

 

‘Wat, roept hy uit, wat moet ik meer ervaren?

 

Hy groeit, hy kan eerlang my evenaren.

 

Hy sterv'! hy deel myn glorie niet!’

[p. 103]

 

De lafaerd zwaeit zyn kolf; hy neemt een zet, en schiet

 

Zyn prooi zoo driftig toe, dat om een dwerg te treffen,

 

Verliezend eergevoel en eigenval-beseffen,

 

Hy ploft in eenen put gelyk een plompe steen,

 

En daer in schande ligt met een gebroken been.

 

 

 

Berigt aen kunst- en lettergrooten,

 

Die de afgunst noopt hun mindren om te stooten.