Parijsche verzen

[p. 127]

Bekentenis.

De Minnaar

Ik wil U haten, noch verlaten;
mijn liefde is te groot,
denk niet dat gij de dood
of nacht bracht in mijn dagen,
die willig voor U open lagen,
geen nood, geen nood:
mijn hart slaat uit zijn diepe brand
naar U
om nu, nog nu
t' ontvangen uit Uw blanke vrouwenhand
wat liefde's brood.

De Vrouw

Meer weerzinwekkend dan Uw liefde
is mij Uw blik vol medelij.

De Minnaar

Ik wist niet, dat mijn blik U griefde
en dacht, dat min ten alle tij
de uitverkoren macht bezat
te heil'gen wat hij had omvat.
Uw zonde
zie ik als een wonde,
een zwachtel wil mijn blik slechts zijn,
die koelend heelt Uw open pijn.

[p. 128]

 

De Vrouw

 

Mijn zonde is het zoet bedrog,

 

waarop ik vele uren zinde

 

om Uw vertrouwen te verscheuren,

 

om Uwe liefde te besmeuren

 

en ik verging in 't kolkend zog

 

van Uw te macht'ge min.

 

En toch, en toch

 

was 't steeds of gij mij meer beminde!

 

Ik kon mijzelf niet toebehooren;

 

mijn leven was in U verloren,

 

ik was mijzelf niet, maar slavin

 

die daaglijks om bevrijding bad,

 

want 'k heb U nimmer liefgehad!

 

De Minnaar

 

En toen gij aan mijn lippen hing?

 

De Vrouw

 

Ik weet niet wat de koorts beging!

 

De Minnaar

 

Maar waarom haat dan opgevat?

 

De Vrouw

 

Omdat 'k U liefde nooit bezat;

 

gij zag de vrouw niet, die ik ben

 

maar haar die ik, om U, zou wezen,

 

mijn hart dat kondt gij nimmer lezen,

[p. 129]

 

met wanhoop en met haat gevuld.

 

Gij hebt te veel van mij geduld!

 

maar ik, ik ben het, die U ken:

 

gij vindt U zelf zoo verheven,

 

dat gij alleen nog kunt vergeven!

 

De Minnaar

 

Was 't te gelaten dat ik droeg

 

al wonden, die gij in mij sloeg?

 

Stond ik te hoog om iets te vragen,

 

heb ik uit trots dit al gedragen?

 

Weet dan dat heel mijn heiligheid

 

niets is dan onderworpenheid!

 

In al Uw zonde bleeft gij vrouw

 

wier hart voor mij lag hulploos open.

 

Ik leefde in het stille hopen

 

bij U te stillen 't luid berouw.

 

Want weet, wie eens Uw zuster was,

 

wier ziel was klaarder dan het glas,

 

wier hart was liefdes zuivre brand

 

heb ik gedood met blinde hand.

 

En 't is bij U dat ik thans boet

 

het schuldloos vloeien van haar bloed.

 

En 't leven heeft voor mij slechts zin

 

zoo gij kunt leven door mijn min.

 

De Vrouw

 

Mijn lief, zie thans mij in 't gelaat.

 

Laat mij nu diep zien in Uw oogen.

[p. 130]

 

Gij zijt tot moorden dus in staat?

 

Gij doodt zoo gij U meent bedrogen?

 

De Man

 

Ja zien w' elkaar nu heel diep aan

 

Nu dat 'k van U voor goed moet gaan.