Oude getrouwen

60. Robinson Crusoë.

De ouders van Robinson Crusoë waren gegoede menschen, die hun zoon hadden opgeleid voor den handel; maar Robinson, die zich steeds onledig hield met het lezen van boeken over landontdekkers en vermaarde reizigers, besloot op zekeren dag zijn ouders en zijn land te verlaten, en scheep te gaan met den kapitein van een schip, dat bestemd was voor een verre reis.

Gedurende de eerste dagen van de reis ging alles goed; het weer was mooi en de wind gunstig, zoodat er alle reden bestond, om te hopen, dat de reis voorspoedig zou zijn en het schip in een goede haven terecht zou komen.

Doch onverwachts kwam er een hevige storm opzetten; het schip werd tegen de riffen als het ware verbrijzeld en de geheele bemanning ervan vond den dood in de golven.

[p. 104]

Robinson alleen gelukte het zich te redden; hij werd door de golven op de kust van een eiland geworpen.

Het eerste wat Robinson deed, was een gebed naar den Hemel te zenden, uit dankbaarheid voor zijn wonderbare redding.

Intusschen was de avond gevallen en de vrees voor de aanwezigheid van wilde dieren deed Robinson besluiten den nacht door te brengen in de takken van een hoogen en dicht begroeiden boom.

Toen hij wakker werd ontdekte hij niet ver van de kust het wrak van het verongelukte schip.

Hij begaf zich zwemmende daarheen en met planken van het wrak, die hij met touwen bevestigde, vormde Robinson een vlot, waarop hij alles, wat hij uit het schip kon halen, naar het eiland overbracht.

Na aldus eenige reizen gedaan te hebben, had hij zeer veel nuttige zaken verzameld, zooals gereedschappen, wapens, kruit en lood, een vuursteen, een verrekijker en verschillende mondbehoeften, dit alles zou hem zeker te pas komen. De hond van den kapitein, die zich nog op het wrak bevond, volgde Robinson op zijn eiland en werd zijn eenige trouwe makker.

Het eerste werk van Robinson was, te maken, dat hij onder dak kwam, en hij besloot daarom zich een hut te maken. Hij gebruikte daartoe de planken, welke hij met zijn vlot van het wrak had gehaald.

Toen hij daarmee klaar was, wapende hij zich met een geweer en, vergezeld van zijn hond, ondernam hij een tocht door zijn eiland. Op het geblaf van zijn hond, zag Robinson verscheidene wilde geiten opspringen, en de vlucht nemen. Hij legde aan, mikte even en schoot; met iedere loop van zijn geweer velde hij een geit, die hij meenam. Iederen dag ging hij op jacht, ook vischte hij vaak en zoodoende kon hij ruimschoots in zijn onderhoud voorzien.

Nu hield hij zich onledig met de inrichting van zijn huishouden en slaagde er in zich een tafel en een bank te maken. Daar hij zeer verlangend was om een levende geit te bezitten had Robinson met dat doel strikken gespannen en op zekeren dag gelukte het hem zulk een dier machtig te worden. Hij nam het mee naar huis, streelde het en gaf het voedsel, zoodat de geit spoedig mak was en zich gewillig liet melken.

[p. 105]

Van dat oogenblik af had Robinson iederen dag versche geitenmelk, die voor hem niet alleen een heerlijke drank was, maar waarvan hij zich ook boter en kaas kon maken.

Op zekeren dag deed hij nog een ontdekking, welke hem toen zeer aangenaam was. Hij zag een papegaaiennest, waarin hij een jonge vogel van dat geslacht vond, die hij meenam naar zijn woning. De papegaai werd spoedig mak en toen Robinson hem had leeren praten, was het of hij zich niet meer zoo alleen gevoelde en of hij iemand had, waarmee hij zich nu kon onderhouden. Iederen morgen wekte de papegaai zijn meester met de woorden:

‘Oh, eh, Robinson! Goeden morgen, Robinson Crusoë!’

Intusschen maakte onze held steeds voort, altijd strevende zijn positie te verbeteren, zoo was hij er ook in geslaagd manden te maken om daarin zijn provisie te bergen; ook potten en pannen had hij weten te bakken en deze kwamen hem best te pas in zijn keuken. Toen zijn kleeren begonnen te slijten, moest hij aan de vakken, welke hij reeds uitoefende, ook nog dat van kleermaker toevoegen. Van de huiden der geiten, welke hij op de jacht schoot, maakte hij zich een heel costuum, ook een muts en zelfs een hoed, welke hem zeer goed te pas kwam, niet alleen om zich tegen den regen te beschermen, maar ook om zich te beschutten tegen de brandende zonnestralen.

Robinson had al verscheidene jaren op zijn eiland gewoond, zonder een mensch te ontmoeten, toen hij op zekeren dag, op een van zijn tochten, in het zand den indruk ontdekte van menschenvoeten. Hij volgde het spoor, dat hem tot aan het strand der zee geleidde, waar hij menschenbeenderen en de overblijfselen van een vuur ontdekte.

Hij begreep hieruit dat zijn eiland zeker nu en dan bezocht werd door wilden, dat kannibalen moesten zijn, die daar hun afschuwelijken maaltijd kwamen houden. Verschrikt keerde hij naar zijn woning terug, vast besloten zich te verdedigen en zijn leven duur te verkoopen, wanneer de wilden het eens mochten probeeren hem aan te vallen. Maar het scheen slechts loos alarm te zijn want er verliepen weer eenige jaren, zonder dat Robinson iets van dien aard bespeurde.

[p. 106]

Eens echter, toen hij zijn eiland doorkruiste, zag hij heel in de verte door middel van zijn verrekijker een groot vuur, waar verscheidene wilden omheen geschaard waren. Goed gewapend zijnde, richtte Robinson zeer voorzichtig zijn schreden naar die plaats, om beter te kunnen zien wat zij daar uitvoerden. Op een kleinen heuvel staande, zag hij dat de wilden bezig waren een gevangene op te eten, dien zij gedood en gebraden hadden; terwijl op een kleinen afstand zich een tweede gevangene bevond, wien hetzelfde lot beschoren was.

Op het oogenblik dat de wilden de koorden lossneden, waarmee de gevangene geboeid was, nam deze de vlucht, maar werd onmiddellijk door

[p. 107]

drie wilden achtervolgd. Toevallig was de gevangene naar den kant gevlucht waar Robinson zich bevond; zoodra de wilden in zijn nabijheid kwamen gaf hij vuur en doodde er twee van de drie. De derde liep verschrikt naar zijn makkers; hij vertelde wat er gebeurd was en allen haastten zich weer plaats te nemen in hun cano's, om zoo gauw mogelijk het eiland te verlaten.

Onderwijl had de door Robinson bevrijde gevangene zich voor hem op

[p. 108]

de knieën geworpen als een bewijs van erkentelijkheid en onderdanigheid. Robinson gaf hem te kennen, dat hij op moest staan, geleidde hem naar zijn hut en gaf hem eten en drinken. Vervolgens beduidde hij hem door teekenen, dat de wilde bij hem kon blijven wonen en dat besluit beviel den vreemdeling best. Robinson gaf aan zijn nieuwen makker den naam van Vrijdag, omdat zijn bevrijding op een Vrijdag plaats had.

Verscheidene jaren gingen er weer voorbij zonder dat er iets buitengewoons voorviel. Zij leefden gezellig met elkaar, want Robinson had Vrijdag de Engelsche taal leeren spreken.

Op zekeren morgen, toen Vrijdag naar het strand ging, om de netten op te halen, welke hij daar den vorigen dag geplaatst had, zag hij tot zijn niet geringe ontsteltenis en tevens tot zijn groote blijdschap een schip, dat op eenigen afstand van het eiland ten anker lag. Hij spoedde zich naar zijn meester om hem dat groote nieuws te vertellen. Robinson haastte zich een stuk zeil aan een langen boomstok vast te maken en begaf zich daarmee naar de plaats, vanwaar men het schip kon zien. Weldra werd hun tegenwoordigheid door den kapitein van het schip opgemerkt en deze zond onmiddellijk een bootje naar hen toe om hen op te nemen. Het was een Engelsch schip en na kennismaking verklaarde de kapitein zich terstond bereid zijn landgenoot mee naar Engeland te nemen. Op het oogenblik, dat Robinson van zijn eiland scheidde, kon hij zijn tranen niet bedwingen; daar had hij het grootste deel van zijn leven doorgebracht. Hij had er leeren lijden en werken; hij dankte God, die hem in dat lijden gesteund en voor den dood behoed had. Hij ging op het Engelsche schip, vergezeld van Vrijdag, zijn papegaai en zijn hond, terwijl hij zijn paraplu als gedenkstuk meenam.

Robinson had bijna dertig jaar op zijn eiland doorgebracht en kwam na een voorspoedige reis, behouden in zijn vaderland aan.