Oude getrouwen

44. Het Raadhuis zonder Ramen.
(Hoe de bewoners van het dorpje Schilda bouwden.)

Niet ver van hier lag eertijds een aardig boerenstadje, dat Schilda heette en waar schrikbarend verstandige lui woonden, van wie tegenwoordig nog veel domme en dwaze stukjes verteld worden. Zoo bouwden zij eens een raadhuis, het moest driehoekig worden, zooals dat voor een nieuw raadhuis in hun oogen het deftigst stond.

Toen het klaar was en moest ingewijd worden, trokken allen er heen, om eens te kijken, hoe parmantig de heeren van den raad er zitting zouden nemen. Pas echter waren zij binnen of zij kregen een schrik op het lijf, want in 't raadhuis was het pikdonker. Zoo liepen de menschen telkens met de hoofden tegen elkaar aan en begonnen druk te overleggen, wat daar wel de oorzaak van mocht wezen, en of er misschien eenig gebrek in het

[p. 81]

gebouw was, waardoor het licht werd buiten gesloten. Ze kwamen weer op straat en bekeken het van alle drie kanten; maar daar was niets te ontdekken en buiten was het ook licht genoeg. Zoodra zij echter weer binnenkwamen, was het donker als te voren, want de ware oorzaak was, dat zij de vensters vergeten hadden.

Dat konden de goede Schildburgers binnen, wegens de groote donkerheid niet zien, en buiten, waar het licht was, kon de fout toch ook niet zitten.

Dat was een teleurstelling. Zij dachten hun dwaze hoofden nog dwazer, en kwamen er toch niet achter. Eindelijk besloten zij, een groote raadsvergadering te houden. Ze kwamen, ieder met een brandend kaarsje voor op zijn muts, in hun pikdonker raadhuis bijeen. Nu had de een dit, de ander dat voor te stellen, tot eindelijk de meesten oordeelden dat het beste was, het heele gebouw maar weer tot den grond af te breken en nieuw op te trekken.

Op eens riep toen echter de allerwijste: ‘Dat zou me wat moois wezen! Wie weet, of men het licht op den dag niet in een zak dragen kan, evenals men het water in een emmer doet. Nog geen van ons heeft dat ooit geprobeerd. Lukt het, dan kunnen wij met onze nieuwe uitvinding veel roem behalen, lukt het niet, wel, dan kan er ons toch geen ongeluk van overkomen.’

‘Bravo, dat is net een woord op zijn pas!’ riepen al de overigen en gingen dan ook dadelijk aan het werk. Daar de klok net twaalf uur sloeg en de zon helder aan den hemel stond, zag men toen spoedig wondere dingen gebeuren. Al de Schildburgers kwamen met potten, pannen, zakken en vaten, lieten de zon daarin schijnen, knoopten dan haastig de zakken toe of legden de deksels op de potten, en liepen daarmee in het raadhuis, om den dag daaruit te schudden. Ieder deed zooals zijn domme verstand hem dat ingaf. Een schepte zelfs den dag met een potlepel in een waschtobbe, een ander graafde hem op uit den grond, een derde deed nog veel kluchtiger, want die ving de lucht in een muizenval op en droeg hem zoo op een drafje in het raadhuis. Ongelukkig richtten zij met al hun bedrijvigheid niets uit, en al hun moeite strekte alleen, om de roem hunner domheid te vergrooten.

Een schalk, die toevallig door het stadje kwam en alle menschen daar zoo

[p. 82]

druk aan het werk vond, vroeg aan de Schildburgers, wat dat alles te beduiden had.

‘Wij dragen den dag in ons nieuwe raadhuis, want het is daar pikdonker,’ antwoordden ze. ‘En dus weet ge geen beter raad? Hebt ge met uw zakken al iets uitgericht?’ vroeg de schalk. Zij antwoordden met hoofdschudden. ‘Dat is, omdat gij het ding verkeerd aanpakt,’ zei de vreemdeling. Nu kregen de Schildburgers weer wat hoop, lieten hem in de herberg wakker inschenken en onthaalden den vreemden gezel als een prins.

Den volgenden dag brachten zij hem naar het raadhuis, bekeken dat heel aandachtig van boven tot beneden, van achteren en van voren, van binnen en van buiten, en toen vroegen zij hem, wat hij hun raden zou. Nu sprak hij: ‘Klimt boven op het dak en neemt daar de pannen weg!’ Terstond vlogen de dakpannen naar beneden. ‘Nu hebt gij den dag in het raadhuis,’ zei hij, ‘gij kunt hem daar nu in laten, zoo lang ge 't goed vindt, en wilt gij hem niet langer hebben, dan kunt ge hem er ook weer uit jagen.’

De goede Schildburgers begrepen echter niet, wat hij daarmee meende. Zij lieten de zaak rusten en hielden den geheelen zomer raad in het huis zonder dak. De guit echter had zich met het geld, dat hij zich tot belooning had laten geven, uit de voeten gemaakt en liet ook later niets meer van zich hooren.

Dat het dien ganschen zomer niet regende, was voor de Schildburgers, met hun onbedekt raadhuis, een groot geluk. Toen echter de winter kwam en het begon te regenen en te sneeuwen, gingen zij met man en macht aan het werk, om het dak weer toe te dekken, maar toen dat gedaan was, vonden ze 't binnen weer even pikdonker, als het vroeger was geweest, en begrepen zij, dat die vreemde snoeshaan hen met zijn duur betaalden raad maar wat bij den neus had gehad.

Een tijd lang behielpen ze zich weer met hun kaarsjes, die ze voor op de mutsen staken. Eindelijk op een dag, toen in een gewichtige raadsvergadering al de kaarsjes uitgegaan waren, viel het oog van den burgemeester toevallig op een reet in den muur, waardoor een heldere zonnestraal naar binnen viel. Nu ging hem op eens een licht op.

[p. 83]

‘Hoe zijn we allen dan zoo onnoozel geweest?’ riep hij. ‘Waar zijn de vensters gebleven, waardoor het licht naar binnen kon vallen? 't Is om zich dood te ergeren, dat geen een hier in onzen hoogwijzen raad daar vroeger aan gedacht heeft!’ De overige leden en bijzitters van den raad hoorden deze woorden met verbazing aan en schaamden zich zeer. Terstond gingen zij aan het werk en maakten vensters in den muur; daarmee was de zaak in orde - tot op eenige kleinigheden na.