Oude getrouwen

[p. 16]

5. Rosalinda en de Beer
(Een Sprookje.)

Er was eens een rijk koopman, die drie dochters had: Marigolda, Godeliva en Rosalinda. Hij hield het meest van Rosalinda, omdat zij zoo'n erg lief meisje was.

Op zekeren dag verloor hij bijna al zijn geld.

‘Nu zullen wij leelijke kleeren moeten dragen,’ klaagde Marigolda.

‘En nooit iets nieuws kunnen koopen,’ pruilde Godeliva.

Maar Rosalinda zei: ‘Wij zullen toch gelukkig zijn. Ik zal spoedig leeren om heel zuinig te leven.’ En zij hield woord.

Zij moesten nu in een klein huisje gaan wonen, en terwijl haar zusters den geheelen dag niets deden, verrichtte Rosalinda al het werk.

Eens kreeg de koopman een brief, waarin stond dat iemand, die hem nog geld schuldig was, beloofde hem te zullen betalen, zoo hij naar de stad wilde komen. ‘Brengt u wat voor ons mee?’ vleide de oudste dochter.

‘Koopt u voor mij een zijden japon?’ vroeg Godeliva.

‘Ik had graag een beurs vol goud,’ sprak Marigolda weer.

‘En wat wil Rosalinda hebben?’ vroeg de vader.

Rosalinda vroeg enkel een roos.

De vader vertrok naar de stad, maar ontving geen geld. Bedrukt keerde

[p. 17]

hij huiswaarts, toen hij een tuin voorbij kwam en den geur van rozen opsnoof.

‘Voor Rosalinda kan ik tenminste meebrengen wat zij gevraagd heeft,’ dacht hij. En hij plukte een roos van de heg. Maar daar hoorde hij een vreeselijk gebrul, en een ruig monster kwam op hem af.

‘Genade, goed dier!’ riep hij uit. ‘Ik wist niet dat ik er kwaad aan deed. Ik ben een achtenswaardig koopman...’

‘Wat?’ - bromde de beer, - ‘Je bent een koopman? Dan weet je ook dat stelen heel slecht is. Ik zal je op staanden voet dooden.’ Maar de koopman smeekte zoo dringend om genade dat het monster zei: ‘Gij hebt drie dochters. Als één van haar in uw plaats bij mij wil komen, zal ik u vrij laten.’

De arme koopman ging naar huis, en vertelde aan zijn dochters, wat hem overkomen was.

‘Dat is door jou schuld, Rosalinda!’ riepen de beide andere zusters; ‘omdat je om een roos hebt gevraagd.’ Maar Rosalinda gaf haar vader een kus, en toen ging zij naar haar kamertje zonder iets te zeggen. Den volgenden morgen vond de vader een brief van haar, waarin zij meedeelde dat zij naar de woning van het monster was gegaan. Zij was dwars door den rozentuin op het huis aangeloopen, en toen zij binnentrad zag zij het ontbijt klaar staan.

[p. 18]

‘Goeden morgen, beer,’ zei ze met een bevend stemmetje.

‘Goeden morgen, Rosalinda! Jou zal ik niet doodmaken. Wil je koffie voor mij schenken?’ Rosalinda deed wat hij vroeg, en de beer begon te ontbijten. Na het ontbijt zei hij: ‘Rosalinda! ik zou het zoo prettig vinden als je alle dagen koffie voor mij schonk. Wil je met mij trouwen?’

‘Neen, dank je wel, beer!’ zei Rosalinda. Toch ontbeten zij elken morgen samen, en steeds vroeg hij: ‘Wil je met mij trouwen?’ Maar dan antwoordde zij: ‘Neen, dank je wel, beer!’

Eens op een dag vond hij haar schreiende en ze zei hem, dat zij graag naar huis wilde gaan om te vertellen, dat zij het heel goed had.

‘Wel, ga maar,’ zei de beer, ‘doch je moet morgen vóór het ontbijt terug zijn. Ik zal sterven als gij uw woord niet houdt.’

De vader was heel blij toen hij Rosalinda weerzag, maar de zusters werden jaloersch. En zij gaven haar heimelijk iets te drinken, waardoor zij zich versliep. Rosalinda spoedde zich zoo gauw zij kon naar de woning van den beer, omdat hij zoo goed voor haar was. Toen zij in huis kwam was er geen beer te zien. Zij snelde den tuin in, en daar lag het monster tusschen de rozen. Zij knielde naast hem, streelde zijn ruige pooten en riep hem bij zijn naam; maar hij gaf geen antwoord. Toen sloeg zij haar beide armen om zijn hals en kuste zijn leelijken kop.

‘Och, lieve beer, ga toch niet dood. Ik houd veel van je en ik zal met je trouwen, zoo je wilt!’ riep zij.

Bij deze woorden sprong de beer op; zijn ruige huid viel af en - daar stond een schoone prins voor haar.

Dat was een verrassing voor Rosalinda, maar van schrik zou zij stellig weggeloopen zijn, indien de prins haar niet zacht had toegesproken.

Hij vertelde, dat een booze toovenaar hem betooverd had. ‘Slechts uw lieve genegenheid,’ verklaarde hij aan Rosalinda, ‘kon mij weer tot een prins maken. Gij hebt mij als monster lief gehad, daarom zult gij mijn prinsesje zijn.’ Toen trouwden zij, en leefden nog vele jaren heel gelukkig samen.