Met z'n drietjes

[p. 2]

Op Reis.

Hoera! 't was vacantie en Lientje, verbeeld je,
Die ging uit logeeren, dat was nog eens fijn;
En tante had Lientje zoo pas nog geschreven:
‘Je blijft maar, zoo lang als je bij ons wilt zijn.’
Als Vrijdag de groote vacantie begon,
Dan ging ze er heen, hoor, zoo gauw als ze kon.

Ha, moeder was bezig den koffer te pakken,
En Lientje droeg stapeltjes ondergoed aan.
Ze was al benauwd, dat de rest van de kleeren
Warempel niet eens in den koffer zou gaan.
Verbazend, wat moest er een rommeltje mee,
Geloof maar, ze hadden het druk hoor, die twee.
't Was proppen, dat snap je, de vuisten van Lientje
Die kwamen bij 't werkje uitstekend te pas
Zoo graag was ze even op 't bergje gaan dansen,
Als 't goedje zoo netjes en schoon maar niet was.
Met moeite kreeg moeder den koffer nog dicht,
‘Gelukkig!’ riep Lien met een vroolijk gezicht.

't Werd Dinsdag, 't werd Woensdag, geduld moest ze hebben,
Toch schoten de dagen al lekkertjes op;
Toen eindlijk een kruier den koffer kwam halen,
Toen was ook bij Lientje de vreugde ten top.
't Was Vrijdag, nu kon ze dan werkelijk gaan,
En moedertje trok haar den mantel al aan.

Daar stapte ze heen met papa en mamaatje,
‘Tuut!’ - hoorde ze gillen, - daar had je den trein;
En oom, die beloofd had, 't logeetje te halen,
Die zorgde natuurlijk er prompt ook te zijn.
‘Dag vader, dag moeder!’ daar in den wagon
Zat Lientje te wuiven zoo deftig als 't kon.

[p. 3]