25
De waskmesine draait nochris op folle toeren, yn 'e keuken rûkt it nei kofje en de post leit foar in grut part yn 'e jiske-amer. Alde kranten ek. Wat kin it my skele wat der bard is op de dagen dat ik it nijs hearde dat Arjen net mear fan my hâlde. Is it mooglik dat der op dy dagen noch wat oars bard is? Meskjin àl, mar dat lit my dan kâld. Ik hie mar te soargjen dat ik myn dagen trochkaam, yn dat rot-Frankryk, lit oaren dan har eigen dagen mar trochkommen wêze.
No moat ik earst de kat mar ophelje. Maksy is by Sjoukje. Sjoukje ferwachtet my oars noch net werom, dat dêr sil ik tekst en útlis oer jaan moatte. As ik by har doar skilje, docht se ferheard de doar iepen. ‘Do al?’
‘Ja, no al.’
‘Sok min waar, dêre?’
Ik hear dat se der sels net yn leaut. Se sil de waarkaartsjes op it nijs wol folge hawwe, sa'n ien is 't wol.
‘Nee,’ sis ik, it akkordearre net sa goed mei myn fakânsjemaat.’
‘O,’ seit se wat skruten, en dan: ‘Kofje?’
Ik wol wol wer kofje hawwe en gean har achternei troch it behyplike gonkje. Sjoukje wennet al jierren yn dit arbeidershúske. We hawwe hjir nochal ris in gearkomste hân en koene der dan amper yn mei ús fiven. Mar se skynt hjir wol tiere te kinnen.
Yn it lytse achterkeammerke komme har wederwaardichheden te praat, no't bliken dien hat dat ik net oer de fakânsje prate sil. Sy hat nei har âlden west yn Rotterdam en ik ferfeel my dea by har ferhalen. As Maksy bûtendoar wei stowen komt, begjin ik mei him te mâltjirgjen. Myn leave kat. Ik fiel my wer mear ien mei him as yn 'e tiid dat Arjen der wie. Hy sil der yn alle gefallen op foarút gean.
Nei twa kopkes kofje betankje ik Sjoukje - se hat ek myn seis planten wetter jûn -, doch ik de kat yn 'e koer en set him, wylst
Auteursrechtelijk beschermd