De voet in 't graf

Driften.

Daar is geen mensch die heerschappy heeft over den geest.

de prediker.

't Waar de rust van ons gemoed,

Vrij te zijn van driften:

Maar zy zijn er, kwaad en goed;

'k Heb ze dus te schiften. -

Doch ook 't goede wordt tot kwaad,
Als 't in hartstocht overgaat;

'k Moest ze dus betemmen,

Meester blijven van mijn ziel
Dat zy in geen banden viel

Die het hart beklemmen.

[p. 104]

 

'k Heb dus ieder oogenblik

 

Van geheel mijn leven,

 

In geduurzaamheid van schrik,

 

Vlijtig acht te geven

 

Dat die toom my nooit ontschiet';

 

En zie daar mijn rust te niet!

 

't Is angstvallig waken;

 

Op de wacht staan nacht en dag,

 

Dat er nooit een opstaan mag

 

Die op hol kon raken.

 

 

 

Ach, wat stikvol wriemelnet

 

Van vergifte slangen,

 

Met een doodsvenijn besmet,

 

Houdt mijn borst gevangen!

 

Glipt er slechts eene enkele uit

 

'k Ben het wis verderf ten buit!

 

Kan ik ze al bewaren?

 

Adders, nog voor 't oog te kleen,

 

Glippen reeds door 't garen heen;

 

Kruipen door mijne aâren.

 

 

 

Ach! daar ligt mijn hoop verwoest!

 

Aan die fraaie Reden,

 

Die den teugel houden moest,

 

Is de band ontgleden:

 

Ja, in 't broeinest van mijn hart

 

Is zy-zelf daarin verward;

 

Dwaasheid is mijn pogen.

 

Neen, de rust waarnaar ik tracht,

 

Eischt geen menschelijke macht,

 

Maar Gods alvermogen.

 

 

[p. 105]

 

Wat dan? Zorgloos voortgeleefd? -

 

Neen; tot dien gevloden,

 

Die den bidder krachten geest

 

Om het kwaad te dooden:

 

Die een onverwrikt gezicht

 

Op ons binnenst houdt gericht.

 

En door Hemelstralen

 

't Zuivert, heiligt, en 't herkneedt,

 

Om, ten tempel toegereed,

 

Zelf in af te dalen!

 

 

 

1825.