De voet in 't graf

Schijnbedrog.

Decipit
Frons prima multos, rara mens intelligit

phaedrus.

Zie de slang in één gekronkeld,
Hoe hy in het duister vonkelt

Als een blaauwende amethist:

Waarom, ô Natuur! die schoonheid
Die zijn gladde rug ten toon spreidt

Aan dat monsterdier verkwist?

Zie die dartle vrouwenlonken
Die een jeugdig hart ontfonken

Met een gloed van vuile lust;

Waarom gunt ge dat vermogen
Aan die zielverpestende oogen,

Roovers der Gewetensrust?

Zie die veinzaarts en verraderen
Die ons onder 't masker naderen

[p. 70]

 

Van een vriendelijken plooi;

 

Maar in 't hart vol heimlijk wrokken,

 

En van vijandschap doortrokken,

 

Ons beloeren als hun prooi.

 

 

 

Wist ge 't gift van booze kruiden

 

Door hun vlekken aan te duiden

 

Of door walgingvollen geur,

 

Waarom geeft ge op 't dierlijk wezen

 

Ook de blijken niet te lezen,

 

Waar men 't schaadlijke aan bespeur'?

Zwijg, ô stervling! staak dat vragen;
Leer u van u-zelf beklagen,

In uw zinlijkheid vergroofd!

Door verwaten heiligschennis
Hebt gy de ingeschapen kennis

In uw boezem uitgedoofd.

Neen, geen schepsel zou u deren,
Die hen-allen overheeren,

Door uw aanblik temmen moest,

Maar, van uit uw kring gezonken,
Smoorden de ingeschapen vonken

En uw zielskracht is verwoest.

Alle schepsel, alle wezen,
Zoudt gy met een oog doorlezen

Dat aan 't uiterlijk niet hong;

Maar, gescherpt met sijner stralen
In der dingen aart kon dalen,

Hart en ingewand doordrong.

[p. 71]

 

Leer met wettig zelfmistrouwen

 

De aard als u vervreemd beschouwen:

 

Ze is niet meer uw eigendom.

 

Ze is de roos der Hel geworden;

 

Zoek uw heil in hooger orden,

 

In der Geesten kring weerom!

 

 

 

1826.