Geschiedenis des vaderlands. Deel 8

Episcopius.

Weismannus: ‘het is te bedroeven, dat Episcopius eerst vervallen is tot een gevaarlijk scepticismus aangaande veel allergewichtigste stukken van 't Christendom; vervolgens tot het verkleinen van 't gewicht der verschillen met de Socinianen, en zelfs tot dwalingen, die niet beter dan die der Socinianen zijn.’ (NB. een Luthersman.)

Caspar sagittarius, een Saxisch Theologant, die zeer hevig tegen de Praedestinatie was en zoo Oldenbarne-

[p. 197]

veldsch gezind was, dat hij dezen voor den wijste der stervelingen van zijne eeuw hield, en ook den Remonstranten alle gunst toedroeg; erkent:

‘Dat Episcopius de gevoelens van Socinus en die der Remonstranten vermengd heeft.’ - En

‘Dat hij niet weet, of Episcopius meer uit onkunde dan uit onbeschaamde roekeloosheid tegen de Niceesche Kerkvergadering uitgevaren is: dat ieder een denken moet dat het geen Episcopius ten laste der Niceesche Bisschoppen had aangevoerd, de vrucht van gekrenkte hersenen is: doch dat de man ten eenemaal vreemdeling was in de Kerklijke Oudheden.’ - Voorts:

‘Dat Episcopius zijn bewijzen tegen die Kerkvaders, van Socinus ontleend heeft, en de Arrianen en Socinianen in zijn bescherming genomen:’ - ‘dat hij en al die het met hem houden de schriften der eerste Kerkvaders nooit gelezen, noch zelfs ooit den uitersten drempel der Oude Kerk-historie betreden hebben, of (anders) tegen hun eigen geweten te werk gingen.’ Verdediging van 't Concilie van Niceën.

Advoc. der. Vaderl. Kerk. 2^e St. p. 163.