De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 14

[p. 279]

Grafschrift.^*

Hier onder ligt een uil der uilen,

Maar toch een man van groot fatsoen.

Zijn vrouw die dikwijls zat te pruilen,
En uitriep: Mocht ik hem verruilen,
Moest nu als weêuw in 't rouwkleed schuilen;

Maar eenmaal, zittende in het groen,

Kreeg ze in haar hoofd, om hem te huilen:

Want anders had ze niet te doen.

Och, die van Westen of van Oosten
Het arme schepsel kwam vertroosten!

Zy gaf hem vast een welkomzoen.

* Avondschemering, 72.