De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 13

[p. 428]

Op een grafteeken voor eene ongelukkige,
aan den openbaren weg begraven.^*

Met de doodwaâ om de leden,

't Hoofd op luttel stroo gebed,

Lig ik aan den weg vertreden,

Eens de baan der deugd ontgleden,

En mijn naam werd lastersmet.

't Stormweêr moog dit gras doen golven,

't Zand verwaaien dat my dekt,

't Lichaam in den kuil ontdolven

Leevren tot een aas der wolven;

'k Wacht op d' Engel die my wekt.

God is goed; maar rustloos beven,

Wroeging, door geen tijd gesmoord,

Zal door 's wreedaarts boezem zweven,

Die de lust van 't argloos leven

In mijne Onschuld heeft vermoord.

Moog hem God genâ bewijzen

Om die wroeging, om dat leed,

'k Zal in dubble vreugd verrijzen

Om diens Heilands naam te prijzen,

Wien de menschheid heeft omkleed.

1823.

* Navonkeling I, 83.