De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 13

Tyrtéus aan de Spartanen.
(Naar de verschikking van den geleerden Wassenberg vrij gevolgd.)^1*

Koomt! strijden wy met moed voor land- en huwlijksloten,

En sneuvlen we, is 't ons lot, maar zonder dood te ontzien!

't Is schoon, voor 't Vaderland het leven ingeschoten;

Schoon, aan de spits van 't heir het sterflot trots te biên.

Maar, wreeder (duizendmaal!) dan duizendmaal te sterven,

Is, naast zijn teedre Gâ en schreiend huwlijkspand,

Van haard en erf ontzet, behoeftig om te zwerven,

Met 's vaders bange last en moeder aan de hand:

Verstoting, waar men smeekt, en vijandschap te gaderen,

Bezwijken voor den smaad, den honger, en 't verdriet!

Misvormd van lijf en geest, de schandvlek van zijn vaderen!

Tot schaamte van het kroost waarin zijn adem vliet!

Of wacht een vuige slaaf in banden, mededogen?

Wischt ooit de schand zich uit in 't eens bezoedeld bloed?

1 Men zie den text in des Heeren Wassenbergs Dissertatio de trajectionibus etc. voor het II Deel der Selecta e Scholis L.C. Valckenarii.

* Nieuwe Dichtschakeering II, 131.

[p. 250]

 

Neen, jonglingschap, sta pal, en zie de dood in de oogen,

 

Veracht den levenstrek van zielen zonder moed!

 

Ja, zwelle u 't edel hart, te groot om ooit te ontvliën,

 

In 't blakend ingewand door geen gevaar bekneld!

 

Begeef geen Ouderdom, die met verstramde kniën,

 

Zijn leven aan uw arm, aan uw bescherming stelt.

 

ô Jammer! zoo een Grijze, aan 's legers spits getroffen,

 

Voor jongren, d'adem uit-, en 't lichaam nederstort,

 

En 't witbesneeuwde hoofd in 't bloedig zand moet ploffen,

 

Waar de overachtbre baard in 't stof vertreden wordt;

 

Daar, stervende, de hand voor 't bloote lijf geslagen

 

(Wie kan, wie durft dien hoon verduren voor 't gezicht!)

 

Verstijft! - Dit voegt der Jeugd in d'eersten vaag der dagen,

 

Wien de oorlog 's levens bloem ten offer eischt als plicht.

 

Neen, staat onbuigbaar pal op onverwrikbre voeten!

 

Knelt lip en tanden saam, en gadert al uw kracht!

 

Die moed zal mannenlof, zal vrouwenmin ontmoeten,

 

Of, valt gy, de eeuwige eer by Kroost en Nageslacht.

 

 

 

1818.