De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 13

[p. 201]

De rozen.^*
Zangstukjen.

Ik heb ze zien bloeien

By 't uchtendontgloeien;

Nu hangen de bladen en storten in 't stof,

Tot speeltuig der stormen,

Tot aas van de wormen,

Tot schaamte van d' op haar zoo pralenden Hof.

Toen zogen haar knopjens

De lavende dropjens,

Tot parels geronnen uit hemelschen daauw:

Nu missen zy kleuren,

En spreiden geen geuren,

Eer de avond de velden nog wikkelt in 't graauw.

Zoo zag ik geslachten,

Zoo schoonheid en krachten

Ontluiken en bloeien, maar luttel bestaan:

Zoo lach en verblijden

In jammer en lijden

Voor 't schemerend Westen des levens vergaan.

Zoo 't zingen en springen

Voor 't handenverwringen

Verwisseld, in min dan een vluchtigen wenk.

't Zijn alles slechts bloemen

Waarop wy hier roemen;

't Is alles een daauwdrop, een morgengeschenk.

* Krekelzangen I, 199.

[p. 202]

 

De luister der oogen,

 

Met nevels betogen,

 

Ja, zenuw- en voeding- en spierkracht verkwijnt.

 

Ook oordeel en reden

 

Bezwijkt met de leden,

 

En 't leven verwaassemt, vervliegt, en verdwijnt.

 

 

 

1812.