De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 13

[p. 59]

Koning Karel de Eerste van Grootbrittannie,
in zijne gevangenis, op Carisbrookcastle.
Naar 't oorspronklijk Engelsch van den Monarch.^*

Monarch van al wat is! ô Gy uit wiens vermogen

De macht der Koningen in rechte lijn ontspringt!

Neem dees mijn Treurzang aan, en sla genadige oogen

Op 't leed, dat aan een Vorst die bittre klacht ontwringt.

Roer zelf mijn lippen aan, die nimmer zich vergaten,

Om 't Serafijnen-licht dat van de Waarheid straalt,

Om 't richtsnoer van de Trouw, een oogwenk los te laten,

Wanneer mijn bloedend hart mijn ongelijk herhaalt!

Geboorte en Wet heeft my, op 't Godlijk welbehagen,

Langs 't eenig wettig pad dat tot den zetel leidt,

Op 't U gezalfde hoofd dees droeve kroon doen dragen;

Omhangen met den glans der aardsche Majesteit.

Thands tot een staat verneêrd van ongelijkbre smarte,

Trapt elk my om het zeerst op 't grijze onthulde hoofd;

En 't woedendst, 't wreedst van al, voor wie mijn argloos harte

Zich in weldadigheên zoo lang heeft afgesloofd.

Zy blazen d' Oorlogskreet, en durven zich beroemen,

Met Godverwaten hand Uw rechten voor te staan;

Hun gruwlen, hun geweld, de zaak des Heilands noemen,

En doen het Koninkrijk in roof en moord vergaan.

* Poëzy I, 77.

[p. 60]

 

Hun wraak- en plonderzucht in Kerk- en Staatsbestorming,

 

Terwijl zy Land en Steên in bloed en vlammen zet,

 

Wordt met den naam verguld, den eernaam van Hervorming;

 

Hun dwang, van 's Volks behoud, van de allerhoogste Wet.

 

 

 

Het trouwgebleven deel, dat nog zijn Koning huldigt,

 

Gehecht aan 't redenlicht en 't heilwoord van hun God,

 

Versmacht, of vindt den dood, van Hoog verraad beschuldigd,

 

In Kerkers, onder 't zwaard, op 't wetloos Volksschavot.

 

 

 

De zelfde razerny schopt Uw altaar met voeten;

 

Uw dienst, Uw Priesterschap, de Godvrucht, moet van kant.

 

De staf en 't wierookvat moet hunnen wrevel boeten;

 

En 't gruwzaamst Wangeloof verheft zich over 't land.

 

 

 

Men voedstert in Uw kerk wat scheurziek, wat vermetel,

 

Den klaauw aan 't Heiligdom, aan 't ongenaakbre slaat;

 

Betwist d' Almachtige, den Heiland, zijnen zetel;

 

En 't Godlijk zoenbloed-zelf wordt openlijk gesmaad.

 

 

 

De hoeksteen van 't Geloof wordt naar de grilligheden

 

Van elk wien 't slechts gelust, verlegd en omgekeerd,

 

Ja, minder was de drift toen Jezus heeft geleden,

 

En van 't weêrspannig Volk ter Kruisdood werd begeerd.

 

 

 

Mijn Koninklijke Gâ, die zoo veel Vorstentelgen

 

Uit haar onwraakbren schoot aan Rijk en Koning gaf,

 

Moet verr' van 't Vaderland heur stikkend leed verzwelgen,

 

En zoekt in ballingschap een afgelegen graf.

 

 

 

Ja, de Erfgenaam der kroon mag zelfs in Frankrijks palen,

 

(Terwijl der Muitren staal hier toelegt op mijn hoofd)

 

Niet vrij, niet onvervolgd, den bangen adem halen,

 

Maar schreit, rampzalig kind, van erf en staat beroofd.

[p. 61]

 

De snoodheid wapent zich met my, met mijn vermogen,

 

Om door mijn eigen macht mijn macht ter neêr te slaan.

 

Ja, in mijn eigen naam wordt my mijn kroon onttogen!

 

Zoo breekt men 't diamant door zijn vergruizeld graan.

 

 

 

Nog weet men 't oor des Volks met valsche taal te streelen;

 

Slaat schijnhereeniging en vergelijken voor,

 

Waar me Uw Genâ bewaar van immer in te deelen!

 

Waar voor de reden-zelv te rug deinst op 't gehoor!

 

 

 

Men zegt mijn Vorstlijk huis een glorierijk herstellen,

 

Een nieuwe grootheid toe, en uitgebreider staf,

 

Zoo ik voor 't Wangedrocht, het geen mijn arm moest vellen,

 

My nederwerpen wil, en hangen van hun af.

 

 

 

Op 't weigren wordt mijn throon baldadig omgesmeten,

 

Mijn kroost, mijn dierbaar kroost, mishandeld, weggesleurd;

 

Mijn hart, met duizenden van wonden opgereten;

 

En zelfs 't onduldlijkst leed my nog te zacht gekeurd.

 

 

 

Mijn leven is een spel in hun verwilderde oogen.

 

Men stelt me in 't openbaar ten doelwit aan den haat;

 

Bezwalkt me in schotgeschrift met lastersmet en logen,

 

En overticht by 't Volk zijn Koning van verraad.

 

 

 

De strafbaarste in 't Heelal, de snoodste Wetverbreker,

 

Heeft recht om voor zijn dood zijne onschuld voor te staan:

 

En, ik, van 't geen men me eischt, noch 't geen men me aantijgt, zeker,

 

Ik sterf, indien ik vraag, waarin ik heb misdaan.

 

 

 

Maar, ô Geheiligdste Verlosser! 't zijn Uw woorden,

 

Waar meê mijn zuchtend hart, gereinigd door Uw bloed,

 

Van U vergifnis smeekt voor die my foltren, moorden,

 

Maar die Ge onwetend kent van 't geen hun hand misdoet.

[p. 62]

 

Want, Heer! hoe zoude in 't hart, geheel van U geweken,

 

Dat zelfs in blindlings woên Uw vlekloos woord vertreedt,

 

Hoe zoude in zulk een hart die heilige eerbied spreken,

 

Waar Ge Uw Gezalfde op aard genadig meê omkleedt?

 

 

 

Vermeer mijn lijdzaamheid: sla steeds mijne Afkomst gade:

 

Vernietig in mijn hart den wortel van den haat:

 

Vervul mijne Echtgenoot met troostende Genade:

 

En, moeten wy vergaan, behoud dan Kerk en Staat!

 

 

 

1795.