De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 13

[p. 57]

't Geluk.
(Pope van verre nagevolgd.)^*

Geluk! ô einde en doel van ons geheel bestaan,

Wat naam ge ook voeren moogt in 's stervlings ijdlen waan,
Goed? wellust? rust? vermaak? tevredenheid? genoegen?
Gy, die ons 't harte prest tot onophoudlijk zwoegen;
Om wie men 't leven torscht, der dood zich aan durft biên;
Ons altijd zoo naby, en steeds voorby gezien,
Waar wijze en dwaas op staart met eindloos draaiende oogen,
En blindlings rond naar grijpt met steeds verijdeld pogen!
ô Plant van Hemelsch zaad, oorspronklijk 't aardrijk vreemd,
Waar is 't bevoorrecht oord, waarin gy wasdom neemt?
Wat eischt ge, om in ons hart uw wortels uit te schieten?
Wat zuivren van den grond? wat koestren, of begieten?
Wat voorzorg vraagt uw bloem van 's kwekers nijvre hand?
Wat zorg uw dierbre vrucht, aan 's Levens boom verwant?
Zal Hoofsche glans en praal uw botten uit doen spruiten;
De warme Vorstengunst uw bloesemknop ontsluiten?
Is 't goud, is 't diamant, is 't rijke purpergloed,
Die uw begeerlijk ooft tot rijpheid zwellen doet?
Ach! ijdele ommeweg van nuttelooze vragen!
Bedrieglijke eigenwaan van door de kunst te slagen!
't Geluk is aan geen oord, geen stand of zorg verknocht,
Daar is geen plaats op de aard, waar 't vruchtloos wordt gezocht.
Geen kunstgreep brengt het voort, of kan zijn bloei volmaken;
Geen goud, geen eêlgesteent', geen purper of scharlaken;
Geen gunst van aardsche Goôn of Koninklijke pracht.
't Groeit weeldrig uit zich-zelf, en door zijn eigen kracht.
Men jaagt het vruchtloos na aan afgelegen kusten,
In zelfverpijnend leed en kwellingvolle lusten.

* Mengelpoëzy I, 135.

[p. 58]

 

Geen schat verwerft het ons, geen arbeid vindt zijn spoor.

 

't Wast schaamlen voor hun voet, en stelt den Vorst te loor.

 

't Beschaamt der Wijzen waan, die van zijn wording stamelen:

 

En 't biedt zich-zelf der hand, bekwaam om 't in te zamelen.

 

Wat dan, wat vordren wy, verdwaasden, als wy zijn,

 

Met zorg, met oefening, en staâge hartepijn?

 

Ach! leeren wy ons-zelf, ons eigen hart doorlezen,

 

En vatbaar voor 't geluk - dat is, gelukkig, wezen!

 

 

 

Londen, 1795.