De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

Doodsgedachten.^*

Ὅιτινες οὐκ ἐπίστασθε τὸ τῆς αὔριον.

Jacobus.

Ja, nog leef ik, lieve vrinden;

Maar die morgen wederkomt

Als het middagklokjen bromt,

Zal my die nog levend vinden?

Of - mijn kaarsjen uitgedompt?

Ja, ik was en ben nog heden

Onbelemmerd van gezicht;

De ingewanden doen hun plicht;

'k Ben nog onberoerd van leden;

Maar....wie kent het morgenlicht?

'k Heb reeds van mijn kindsche jaren

Op geen heden ooit gebouwd;

's Menschen adem nooit betrouwd,

Maar als schuim van waterbaren,

Als een zeepnat-bel beschouwd.

Nimmer wilde ik voor het morgen

Met een voorbaat van bestuur,

Nimmer voor het avonduur

Van d' onzeekren leeftijd zorgen,

Of ik 't had in vasten huur.

* Navonkeling I, 110.

[p. 247]

 

Elken oogwenk zag ik 't sterven

 

(Reisbegeerig) voor my staan.

 

Nooit een ochtend glom my aan,

 

Nooit een nacht kon 't veld ontverven,

 

Of ik dacht naar 't graf te gaan.

 

 

 

Dag aan dag verlengde een leven,

 

Ieder tijdstip als gesloopt;

 

Telkens weder aangeknoopt,

 

Telkens als op nieuw gegeven;

 

Altijd even onverhoopt.

 

 

 

Dankbaar mocht ik 't steeds ontfangen;

 

Uit de hand die alles schenkt,

 

Met vernieuwde kracht gedrenkt; -

 

Zonder weêrzin of verlangen; -

 

Altijd door den Dood gewenkt. -

 

 

 

Vijf- en twintigduizend dagen

 

Vlogen over my voorby

 

Met den doodbaar aan mijn zij';

 

In gestaâge wisselvlagen

 

Van een stormend wareldtij'.

 

 

 

En, nu zoudt ge my verbieden

 

By des levens laatsten rook

 

Uit te kijken, naar het spook,

 

Dat nooit snelheid kon ontvlieden,

 

Dat nooit schranderheid ontdook!

 

 

 

Neen! ik wensch hem niet te ontloopen,

 

'k Geef hem met een blij gemoed

 

d' Ongeveinsden welkomgroet;

 

'k Zet de deur hem willig open

 

Tegen dat hy komen moet.

[p. 248]

 

Draalt hy nog -; ik ben te vrede,

 

Maar verbeî hem dag en nacht

 

Als een vriend waarop ik wacht;

 

En, neemt hy dit rompjen mede,

 

Gaarne geef ik 't hem voor vracht.

 

 

 

't Is toch nietig van stoffaadje,

 

En ik voel, het past my slecht;

 

Hier is 't scheef, en daar niet recht,

 

'k Gun hem al die reisbagaadje,

 

Waar ik geen belang aan hecht.

 

 

 

Want, my veilig overvaren,

 

Ja, dat zal die Veerman wel:

 

Daar toe heeft hy streng bevel.

 

Reeds voor duizenden van jaren

 

Had Hy 't briefjen van bestel.

 

 

 

18 1/25 24.