De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

De dood.
Op mijn verjaardag.^*

Mors aurem vellens, vivite, ait, venio.
virgil.

Waarom dus, met schreiende oogen
Op mijn wandelstok gebogen,

D'uchtend wrevel aangezien,

Die voor zesmaal negen jaren
't Voorhoofd opstak uit de baren

Om my 't eerste licht te biên?

Immers, tel ik van een leven,
Uit verdrieten saamgeweven,

Ieder uur en oogenblik:

Al die jammerlijke dagen,
Heel de during van mijn plagen,

Telt Hy net zoo wel als ik.

* Affodillen I, 133.

[p. 171]

 

Ieder kring der hemelteekenen

 

Waar wy alles naar berekenen,

 

Schrijft hy met een krijtjen aan;

 

(Krijtjen-? Laat het koolpen heeten!)

 

En, de maat eens vol gemeten,

 

Is de rekening voldaan.

 

 

 

Wel dan! weêr een jaar gewonnen

 

By de drie en vijftig zonnen

 

Die my draaiden over 't hoofd.

 

Weêr wat afslags op die uren,

 

Die de lange dag moet duren,

 

Eer de nacht my rust belooft.

 

 

 

Ja, hy wenkt my uit dat hoekjen

 

Met zijn zwart memorieboekjen,

 

Van die dwarsche schrappen vol?

 

‘Leef maar (zegt hy), en geduldig:

 

Slechts nog weinig blijft gy schuldig.

 

Ik hou 's levens Contrarol.’

 

 

 

In dat uitzicht moed gegrepen!

 

Na zoo groot een reeks van strepen

 

Raak ik haast aan 't vol getal.

 

'k Mag toch wel als zeker stellen,

 

Dat de dood zich niet vertellen,

 

En my niet vergeten zal.

 

 

 

1810.