De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 346]

Aan miss Suada,
In Andwoord.^*

Wat noemt ge, ô tederste aller schoonen,

My wijs in uw bevallig Dicht?

Ach! kon mijn hart zich u vertoonen,

'k Moest blozen voor uw aangezicht. -

Helaas! tenzij het wijs moog heeten,

In fellen zonnegloed gezeten,

Te voelen, dat de middag blaakt,

Of aan de tooverendste zangen

Met oor, en hart, en ziel, verrukt te blijven hangen;

Zoo neem een' eernaam weêr, die my onkenbaar maakt,

En dien mijn eigen boezem wraakt.

Neen, 'k ben gevoelig, lieve zingster!

En kan men aan uw' zij, wel ongevoelig zijn?

Gy ongelijkbre hartendringster,

Zijt veel te machtig voor het mijn.

O doe my 't alles niet verbeuren,

Wat my uw goedheid waard mocht keuren,

Maar spaar my, spaar my, lieve maagd!

Één woord behoeft uw' lieven lippen

(Één ademtochtjen slechts!) te ontglippen,

En 'k voel niet, of de grond my draagt!

Neen! by zoo veel bevalligheden

Die kluisters voor de harten smeden,

Ontfingt ge één gift te veel van 't overgunstig lot. -

Die, in uw zangen aan te hooren

Zijn hart niet tevens had verloren,

Ware' of een monster of een God.

* Holl. Schilder en Letterkundig Album 1849, 31.

[p. 347]

 

'k Ben geen van beide, dierbare Engel!

 

Gy, meer dan Engel! dan Godin!

 

En daar ik met het oog om uwe lachjens hengel,

 

Als 't bijtjen om den rozenstengel,

 

Mijne armen, in mijn' waan, om uwe kniën strengel,

 

En op uw lonkjens aas met weggerukten zin,

 

Daar heeft de Hemel zelf geen' grooter wellust in.

 

 

 

Daar wil, daar kan ik niets gelijken,

 

Dan 't trouw, gedwee, en huislijk dier,

 

Dat aan uw voeten zit te prijken; -

 

Om starende op uw oog, te smelten in dat vier.

 

Daar wensch ik my de zelfde banden

 

Die ge om zijn ruige halsvlok hecht;

 

Benij hem 't kussen uwer handen; -

 

En - sidder dat mijn mond het zegt!