De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 280]

Aan Wichilde,
met een' afdruk van mijne ‘Geuzen’.^*

't Waar, voortreffelijke Maagd

Zekerlijk te veel gewaagd,

U gehoor te willen vergen

Voor een' dartelenden toon,

Die uw zielbekorend schoon

Door een' schaamteblos zou tergen?

't Waar misschien ook nog te stout,

Door eene onbescheiden kout

Tot uw zuiver hart te spreken:

't Moedig voorhoofd, 't edel oog,

Nam die vrije taal te hoog,

Zou haar licht ten strengste wreken.

Neen, beminnelijke, neen,

'k Zal die kieschheid niet vertreên,

Die uw' fieren boezem teekent,

Zalig, die haar buigen mag

Zonder kwetsing van 't ontzag,

Uit uw lieve lonken sprekend!

Zoo ik u een toontjen wij'

Van mijn zwakke Poëzy,

'k Weet, het kan u niet mishagen:

't Zal den roem van 't Vaderland,

Waar geheel uw borst voor brandt,

't Zal Oranjes roem gewagen.

* Mengelingen II, 173.

[p. 281]

 

Immers uwe schoone borst

 

Blijft voor Neêrlands dierbren vorst¹

 

Zegenende zuchtjens slaken:

 

't Deugdzaam hart verheft zich steeds,

 

Als het door den last des leeds

 

Vleklooze Onschuld af ziet maken.

 

 

 

Vleklooze Onschuld! ô hoe schoon!

 

Daar zy, doelwit van den hoon,

 

Met het oog tot God geheven,

 

Aan zich-zelve-alleen genoeg,

 

Hoe het lot zich draaie of voeg',

 

Haar vervolgers nog doet beven.

 

 

 

ô Hoe treffend een belang

 

Geeft dit denkbeeld aan een' zang,

 

Die Oranjes roem durft melden!

 

Ja, uw edeläart gemoed

 

Keurt die vrije hulde goed,

 

Deelt in 't lauwerloof der Helden.

 

 

 

Wel, aanvaard dan dit geschenk!

 

Laat het een' genegen' wenk

 

Van uw treffend oog ontmoeten! -

 

Van die zoete hoop gevleid,

 

Met gevoel van dankbaarheid,

 

Leg ik 't offer aan uw voeten.

 

 

 

1785.

1 Willem de I.